Plotseling hadden wij gisteren een uitje. We doen dat eigenlijk veel te weinig, maar soms gebeurt het gewoon. We kregen kaartjes van Karen en Peter. Dat betekende wel dat we oppas moesten zoeken of een logeeradresje. En dat bleek nog niet zo gemakkelijk, want alle voor ons bekende en voor Sofieke vertrouwde adressen bleken volgeboekt dan wel te druk met de dingen van de dag. Zelfs (o)ma kon ons niet uit de nood helpen want die ging zelf gezellig uit eten. Toch was er zoals zo vaak op het laatste moment een oplossing als een duveltje uit een doosje. Laura kwam op weg naar huis, de onderhandelingen met oma waren dus net vastgelopen zeg maar, toevallig Emiel tegen, waarvan wij alijd denken, ja maar die hebben geen plek, en dus ook de vraag maar aan Emiel gesteld, die gemoedelijk, rustig en gelijkmatig als bijna altijd, tikje opgewekt zelfs, zomaar een luchtig positief antwoord gaf, daar waar wij het al bijna opgegeven hadden.
Dat gaf rust en zo wandelde ik even later door de regen met Sofiekes matras op mijn hoofd balancerend naar haar plekje voor deze avond, op de kamer van Sophier. En even later nog een keer met het beddengoed. Ik had ook Beertje meegenomen, dan kon die alvast even voorslapen op de nieuwe plek en was het voor Sofieke straks wat vertrouwder. De zusjes van Sophier waren in alle staten dat Sofieke kwam logeren en konden bijna niet meer wachten, maar ja, Sofieke was naar zwemles. Ook niet onbelangrijk want vandaag moest zij met kleren aan zwemmen en werd er bepaald of zij mocht afzwemmen voor haar B-diploma. Toen Sofieke even later thuiskwam, rende zij op mij af met het blauwe papiertje in haar hand en een breder dan brede lach op haar hele gezicht. Wat een geweldig effect heeft succes toch op iemands uitstraling: ze was trots en blij en knuffelig en wilde alles enthousiast in een keer vertellen. Als een van de onbegrijpelijke dingen in het leven moet ik hierbij wel aantekenen dat zij moet afzwemmen op 14 november aanstaande om 14.00 uur. Dat is precies de tijd dat Sinterklaas hier aankomt. Wie bedenkt zo iets? Ik kan daar volstrekt niet bij. We kunnen die man toch niet in de kou laten staan? Maar dit terzijde. Ik kom er vast nog op terug. Later.
Omdat we alles pas op het laatste moment voor elkaar hadden gekregen, hoorde Sofieke nu pas waar ze vannacht mocht slapen. Ze mocht ook gelijk mee-eten en zo daalde bij ons thuis de rust weer neer als een schoon laken over de ontbijttafel.
We aten zelf ook een hapje, haalden onze lekkerste kleren uit de kast en stapten in de Volvo. Eindelijk hadden we geen haast meer, we waren meer dan ruim op tijd. Dat ging dan nog bijna mis in de parkeergarage waar één ingang geblokkeerd was en er een enorme vertraging ontstond. Gelukkig waren wij heel vroeg en kon er nu nog niet echt iets misgaan. Wel zag ik allerlei zenuwachige mannen in smoking heen en weer rennen om te kijken wat er aan de hand was. Ik had nog nooit zoveel oplettende James Bonds om mij geen gezien en dat gaf een buitengewoon veilig gevoel. Nadat we eindelijk geparkeerd hadden en wij via de Stopera naar buiten liepen nam het aantal black ties alleen nog maar toe en ik voelde me steeds meer underdressed, maar Laura zag er prachtig uit op haar hoge hakken en kon de concurrentie gemakkelijk aan. Richting Kleine Komedie kwamen we weer tussen de normale mensen terecht, behalve dan Youp van ’t Hek die vanavond ook te gast was in een T-shirt van Kuifje en Kapitein Haddock, een soort collegiale toetsing misschien.
Wij waren in ieder geval mooi op tijd, namen nog een wijntje en gingen daarna rustig naar binnen. Het was een try out van Hermans oudejaarsconference en daar zal ik verder niks over zeggen, behalve dat ik de mannen kan aanraden op oudejaarsavond tot het laatste moment te blijven kijken.
Ate Vegter, 7 november 2015
ate vegter 