Gisteren is mijn tante Fie overleden. Ze is negentig jaar geworden. Ze was mijn laatste tante van een hele grote familie. Mijn opa van vaders kant, Koene Vegter, overleed in 1918, toen mijn vader nog geen twee jaar oud was. Toen haar zus Geertje overleed trouwde mijn oma Hinderika Blaak in 1930 met haar zwager Roelf Mulder. Samen hadden ze 8 plus 7 is 15 kinderen! Ze zijn nog 28 jaar getrouwd geweest. De kinderen waren blij met dit huwelijk, ze waren nu niet alleen neven en nichten maar ook broers en zusters geworden. Het was een hele grote familie, een heel levendig gezelschap met veel humor en verhalen. Het was altijd leuk om bij familie op bezoek te gaan. Het meeste contact hadden wij met oom Bram en tante Fie, oom Jan en tante Els, oom Teun en tante Trijn en oom Uko en tante Hillie. Het zijn klinkende namen die door ze te noemen het verleden oproepen, net als de plaatsnamen die erbij horen: Alphen, Sappemeer en Meppel. Mijn vader was de jongste van het stel en oom Bram net twee jaar ouder. Oom Bram was lang vrijgezel en kwam in die tijd veel bij ons over de vloer, met stoere verhalen en goocheltrucs. Hij trouwde pas in 1955. Hij was toen 41 jaar en tante Fie dertig. Ze kregen twee dochters, Joke en Ria. Al die jaren hebben we goed en veel contact met hen en we leren tante Fie kennen als een keurige, zorgzame en lieve tante. Ze kon fantastisch lekker cake bakken. De cakes van mijn moeder waren veel robuuster: donkerder, iets minder gerezen, en met een wat hardere korst, net als ons gezin. De cakes van tante Fie waren subliem van smaak, op en top gerezen en mooi van kleur. We gingen vaak en graag naar oom Bram en tante Fie, keken naar Comedy Capers en Sport in Beeld. Zelf hadden we nog geen televisie. En als we mochten logeren dan genoten we ’s morgens van een heerlijk ontbijt, met een zacht gekookt eitje en beschuitjes. Het meest bijzondere vond ik dat tante Fie het ontbijt ’s avonds al klaarzette. Ze was dan ook heel goed georganiseerd en gestructureerd, woorden die wij maar amper kenden. Wij deden maar wat en hadden altijd haast en geen tijd om te ontbijten. Tante Fie was ook de enige tante die ons allemaal elk jaar trouw een verjaardagskaart stuurde. Ze miste geen dag en schreef er altijd dezelfde tekst op in haar keurige handschrift: Hartelijk Gefeliciteerd, Oom Bram, Tante Fie, Joke, Ria. Je kon er de klok op gelijk zetten. Met het overlijden van tante Fie is er een hele generatie over de drempel van de tijd gegaan. Het is vreemd te bedenken dat wij als eerstvolgende generatie nu aan de beurt zijn. Je kan dat bijna niet begrijpen maar de kleinkinderen van toen zijn de opa’s en oma’s van nu. En zo schuiven we langs de tijd of de tijd schuift langs ons. Ik voel met niet veel anders dan toen ik zestien was, maar toen was iedereen ouder en nu is iedereen jonger. De toekomst ligt voor je als je jong bent, maar waar ligt ie nu? Zit ik er middenin of is de toekomst alleen maar elke dag een dag korter. Er is geen strijd tegen de tijd er is alleen maar leven. Je kan niet leven zonder dat het leven voorbij gaat. Zoals de Engelsen dat zo mooi zeggen: You can’t have the cake and eat it. Volgende week dinsdag is de crematie. Ik hoop van harte dat er heel veel neven en nichten zullen zijn en dat we tante Fie een waardig en liefdevol afscheid mogen geven. Ik hoop dat we het verdriet mogen delen en ook mogen delen in de vele goede herinneringen aan die grote familie van Vegters en Mulders, waar wij uit zijn voortgekomen en die ons gevormd heeft in hart en nieren.
Ate Vegter, 24 november 2015
ate vegter 