Gisteren naar de vijfde schrijfles geweest. Dat is altijd een enerverende ervaring. Je werk kan genadeloos worden afgemaakt of subtiel worden gefileerd of iets daar tussenin. Gisteren viel het mee. Hij vond het een goed verhaal. Toen ik het na bespreking terug kreeg wemelde het van de rode strepen door alle woorden die er uit konden. Ik had van de tien stukjes over Sappemeer één goed lopend hoofdstuk gemaakt. Nu moet alleen nog het middengedeelte, de katharsis, naar het slot en dan is het goed. Op naar de volgende opdracht: Maak een synopsis en een hoofdstukindeling en schrijf het volgende hoofdstuk. Dat is allemaal mooi en aardig maar nog niet zo eenvoudig. Gelukkig is schrijven is mijn hobby. Het verrassende aan schrijven vind ik dat er juist in de autobiografische verhalen zoveel fictie sluipt en andersom. Als een autobiografisch verhaal een keer gaat lopen, ontrolt het zich vanzelf en denk ik als het af is, ja maar zo is het helemaal niet gegaan. En wanneer ik een fictief verhaal schrijf, wat ik niet vaak doe maar nu voorzichtig probeer, dan merk ik dat er veel autobiografische elementen insluipen. Kan ook niet anders, je bent wat je schrijft en je schrijft wat je bent. Dat is je stijl en die hoort bij je als de kleur van je ogen. Ik merk dat ik steeds vlotter ga schrijven. Ik bedoel dat ik nu minder wijdlopig schrijf om het maar eens omstandig te formuleren. Des te onthutsender is het om een ingeleverd werkje terug te krijgen met vijftien doorhalingen op één pagina of op een andere bladzij zes keer het woordje wel doorgestreept. Een klaslokaaltje op de Schrijversvakschool aan de Herengracht is heel klein. Je kan nergens verdwijnen of door de grond zakken. Je mag niet eens weg! Je moet het monster in de bloeddoorlopen ogen kijken en z’n vuige blik trotseren en dulden dat ze met elkaar praten over jouw verhaal, dat nog in de wieg ligt. Met een beetje geluk ben je niet al te laat aan de beurt zodat je de rest van de avond nog kunt ontspannen. Het is leerzaam en leuk om kritiek te horen van mensen die de moeite hebben genomen zich serieus over jouw maaksel te buigen. Het is een groot genoegen. Er kleeft wel een nadeel aan al dat schrijven. Ik merk dat ik geen tijd meer heb om te lezen. Ik heb nu een stuk of acht boeken waar ik in begonnen ben. Nu bijna klaar met Uitzicht op Zee van Dylan Thomas en daarna met veel zin beginnen aan Dertien van David Mitchell, die schrijft ook over zijn jongensjaren, net als Tolstoi. Maar dan staan er nog de Twin Towers van ruim zestig boeken die ik nog niet gelezen heb. En allemaal prachtig met verleidelijke namen zoals David Nicholls, Coetzee, Voskuil, Siebelink, Philip Snijder, Ian McEwan, Yourcenar, AFTH, Elizabeth Gilbert en niet te vergeten WF Hermans en Bill Bryson. Het houdt niet op. Mijn vraag aan Sinterklaas is dan ook: geef wat je wilt, het kan me niet schelen, maar alstublieft, géén boeken! Nou vooruit, één letter mag.
Ate Vegter, 26 november 2015
ate vegter 