Ik luister op advies van Sirach naar de Zwarte Lijst van Radio Zes met op 204 toevallig Otis Redding, I’ve been loving you too long. Een prachtig, rustig deinend nummer. Hij zal straks ook aan het einde van de lijst te horen zijn op nummer 1 met Sittin’ on the Dock of the Bay, een nummer waarmee hij pas na zijn dood postuum (pleonasme) doorbrak en waarvan hij het grote succes nooit gekend heeft. Dat is altijd een wonderlijke gedachte: de naam Otis Redding zit zo dicht tegen de Dock of de Bay aan, dat je het bijna nooit los van elkaar denkt… En toch is dat voor Otis zelf niet het verhaal. Hij heeft het nooit geweten.
Opeens dacht ik dat dat misschien ook wel voor Jezus zou kunnen gelden, die bij zijn leven 12 apostelen had, die op het moment suprème allemaal in slaap vielen en waarvan één ook nog een serieuze verrader bleek, maar die na zijn dood toch immens populair en geliefd werd en inmiddels door miljoenen gekend en aanbeden is. Is er een grotere kerk dan zijn kerk, ik dacht het niet, maar ik weet het ook niet helemaal zeker. Ook vandaag draait het uiteindelijk toch om zijn geboorte.
Het begint vanmorgen al met een serieus kerstontbijt op de Binnendijk. We hebben sandwiches en matzes klaargemaakt: een Engelse en een Joodse traditie in dienst van een Christelijke traditie – kan het mooier. Bij vertrek zeg ik nog tegen Laura: ik vraag me af of er iemand door heeft dat die matzes bij het paasfeest horen. Uiteindelijk blijkt juf Irene, de juf van de klas van Sofieke, het subtiele onderscheid te hebben opgemerkt, waardoor zij enorm stijgt op mijn schaal van waardering en ontwikkeling, waar ze al hoog stond. Maar dat doet allemaal niet terzake. Feit is dat Sofieke vanmorgen al heel erg opgewonden is en dat is ze de hele dag gebleven. Ze moet namelijk vanavond in de kerk zingen op het podium:
– Ik moet optreden papa, ik moet zingen!
– Maar wat zing je dan?
– Dat zeg ik niet.
– Maar waarover zing je dan?
– Over sterren.
– Zing eens voor.
– Nee, papa, dat doe ik niet, want dan weet je het ook.
– Wanneer hoor ik het dan?
– Vanavond.
– Okay, dat is goed.
– Papa ik ben zo opgewonden.
– Dat geeft niks, lieverd, dat hoort erbij als je een ster bent.
– Ik ben geen ster, papa, ik zing over een ster.
– Dat is nog beter. Je kan heel mooi zingen.
– Hoe weet je dat?
– Dat weet ik omdat je ook heel mooi piano speelt!
– En Anton (haar pianoleraar, red.) begeleidt ons!
– Dan moet het goed gaan!
En het gaat ook goed. Het is een mooi kinderkerstfeest, met een mooi verhaal over een ster die niet straalt en dan gevonden wordt door een meisje en dan gebeurt er van alles, wat in dit verband te ver voert, maar uiteindelijk laat ze de ster los, dat is wel essentieel en dan stijgt de ster op naar de hemel en dan begint hij te stralen en dan komen de drie wijzen uit het oosten eropaf en dan is het verhaal verteld.
Het is een mooie avond en het is leuk om de andere ouders in een andere setting te ontmoeten – in de kerk in plaats van op school of soms thuis. Het mooiste is nog de ontspanning op het gezicht van Sofieke, nu haar optreden achter de rug is. Ik loop na afloop in de kerkzaal achter haar en iemand zegt tegen haar, wat zie je er mooi uit, en ik gloei van vaderlijke trots en we gaan limonade halen en naar buiten en ravotten en het is prachtig om je dochter zo te zien genieten van het leven en ik dol wat met de andere vaders en het leven is goed zoals het is.
Ate Vegter, 17 december 2015
ate vegter 