Een paar maanden geleden heb ik een nieuwe platenspeler gekocht. Zo’n modern ding van Philips, waar je platen en cd’s op kunt spelen en met een usb-aansluiting die ik niet gebruik. En met een speakertje van niks. Dat speakertje heeft hem uiteindelijk de kop gekost. Ik vond het geluid waardeloos. Ik heb hem verkocht en onlangs kocht ik dan mijn vierde platenspeler dit jaar. Dat ging zo. Een paar jaar geleden ongeveer besloten wij meer te gaan streamen. We hadden al een Sonos in de keuken en nu kwam er een bij in de kamer. Dat was een hele goede beslissing want je hebt alle muziek, nou ja, bijna alle muziek en nu ook de Beatles, direct speelklaar. We hadden nog een stereosetje. Dat hebben we toen weg gedaan. Achteraf niet handig, want nu waren we ook onze platenspeler kwijt en ik heb nog steeds ruim driehonderd elpees staan, die ook niet weggaan. Onlangs bood groenteboer Gotjé nog honderd euro voor zeven topelpees, maar ik heb ze maar gehouden. Om toch de platen en plaatjes, want ik heb ook nog een oranje schoenendoos met singletjes van tussen 1967 en 1977, te kunnen draaien heb ik toen een Crossley platenspeler gekocht, zo’n hip oranje koffertje. Zag er prachtig uit maar ook heel beroerd geluid en snel weer weggedaan. Toen heb ik een oude Philips installatie gekocht, met grote boxen. Prima geluid, maar te lelijk en te groot en mocht dus niet blijven en de bediening haperde en hup op Marktplaats en toen die Philips OTT2000 gekocht. Eigenlijk maakte ik daarmee dezelfde fout als met de Crossley: mooi maar een beroerd geluid en dat kon ik mijn mooie elpees van de Rolling Stones, Led Zeppelin, Stevie Wonder en Emerson, Lake & Palmer toch niet aandoen. En ik had al een beroerde relatie met Philips, dus waarom deed ik dit eigenlijk? Nu is het allemaal weer goed. We zijn weer terug bij het begin met een mooi stereosetje met een klassieke platenspeler van Lenco, eenvoudig belt driven en een prima geluid. Ik ben weer helemaal gelukkig en Charles Aznavour zingt zijn droevigste liederen weer als nooit te voren. Wat is dat toch, dat ik al die muziek van toen nog steeds draai en koester. Die muziek was toen het nieuwste van het hipste en nu is zij net zo hopeloos verouderd en traag als ik. Het swingt nog wel maar het kraakt ook en je kunt er niet meer mee aankomen. Van de Top 40 van nu ken ik geen enkel nummer meer, nou ja, misschien eentje. De enige nieuwe popgroep die ik de laatste tijd – op het Singelfestival in Edam – heb leren kennen en waarderen zijn de Hippe Gasten. Popmuziek voor kinderen. Klinkt idioot goed en maken het ook live waar. Het oor blijft altijd jong.
Ate Vegter, 14 april 2016
atevegter.wordpress.com
ate vegter 