Iedereen gaat scheiden tegenwoordig. Soms gaan ze echt scheiden en soms alleen van tafel en bed, al is dat laaste een beetje uit de tijd. De meeste mensen scheiden net als wij alleen hun afval en dat is maar goed ook, voor het milieu en zo en de omgeving natuurlijk en de natuur. Dat spreekt inmiddels allemaal vanzelf.
Wij verzamelen ons oud papier en zetten het elke veertien dagen op woensdag op het bankje voor het huis waarna de vrijwilligers van de vereniging voor dit of dat het even later, meestal rond half acht ‘s avonds, komen ophalen. Verder scheiden wij ook plactic van het restafval in de daarvoor bestemde doorzichtige oranje zakken. U kent ze wel, die zakken die precies passen in de klep van de oranje container. Wat mij aan dat plastic opvalt is ten eerste dat het zo ontzettend veel is. Heel veel.
En verder valt het mij op dat wij juist plastic gebruiken, een materiaal dat bijna eeuwig meegaat, voor heel kortdurend gebruik. Na het boodschappen doen bevrijden wij de kaas en de ham uit hun plastic zakjes en hup, de eeuwige levensduur is slecht voor één dag effectief benut. Ik zou daar graag eens met wat koppen over brainstormen.
Ja, een mens scheidt wat af tegenwoordig en een van de oudste scheidingen is het apart inzamelen van glas. Glas in de glasbak. In de glasbak zitten dan meestal drie of zes gaten voor groen glas, wit glas en bruin glas, vaak in die volgorde. Daarnaast dan de papierbak, de plastic bak en de bak voor kleding voor ver weg, soms. Maar goed, terug naar het glas, want daarmee is wel iets aan de hand. Van de week kwam ik net uit de Deen, dat is onze plaatselijke supermarkt, toen er een grote Saab Scania P 410 voor de deur stopte, bij de glasbak. De kwieke chauffeur sprong uit zijn cabine en begon aan de buitenbakse hendels te draaien. Een grote kraan rees langzaam omhoog als een statige erectie. Daarna draaide de kraan boven de glasbak en greep deze bij de keel. De kraan ging nu nog verder omhoog, met glasbak eraan. De bestuurder draaide de container boven de bak van de kraanwagen. De bodem van de container ging tergend langzaam open en met een donderend geraas stortte al het glas naar beneden in de kraanwagen. Het kwam op één grote hoop terecht.
Ik zeg het nog een keer want ik geloofde het eerst ook niet, terwijl ik het voor mij zag gebeuren. Al het zo zorgvuldig gesorteerde glas stortte uit de bak op één hoop. Alles voor niets gescheiden. Weet de gemeente hiervan? Waarom is dit geen broodje-aapverhaal maar een echt waar te nemen gebeurtenis? Helaas had ik mijn telefoon niet bij me om foto’s te maken, anders had je het nu zelf kunnen zien.
Ate Vegter, 10 mei 2016
ate vegter 