Soms lees je een boek dat je naar de strot grijpt. Ik las in de afgelopen dagen Turbulentie van Annette Herfkens. Annette is de zus van Eveline Herfkens, ooit minister en echtgenote van Ed van Thijn, maar dat doet er eigenlijk niet toe. Annette is een kiene bankier die geld als water verdient en over de hele wereld reist alsof het niks is, ondanks haar claustrofobie en andere kwalen. Ze heeft een leuk vriendje, opgedaan in haar studietijd in Leiden, waar ze beiden lid zijn van good old Minerva en als vanzelf bij de upper ten behoren, de leden die er toe doen, zal ik maar zeggen. Toen ik zelf in Leiden studeerde was ik lid van Augustinus en daar deden ze niet aan dat soort hiërarchische spelletjes, reden waarom ik nog steeds een goeie baan heb in plaats van een hele vette. Goed, Annette duikelt een vriendje op, Willem van der Pas, die ze het hele boek lang liefkozend Pasje noemt. Hij nodigt haar uit voor een romantische samenzijn in Vietnam, waar ze dan in ondertrouw zullen gaan en in het huwelijk treden en samen gaan werken aan kleine Pasjes. Het komt er allemaal niet van, want op de laatste lokale vlucht van Ho Chi Minhstad naar hun romantische hotelarrangement in Nha Trang stort het vliegtuig neer.
Wikipedia zegt:
Vietnam Airlines-vlucht 474 was een binnenlandse vlucht van Ho Chi Minhstad naar Nha Trang in Vietnam op 14 november 1992. In tropische cycloon Forrest stortte het toestel neer, waarbij van de 31 inzittenden slechts één passagier de ramp overleefde. Het duurde acht dagen voordat reddingsploegen het verongelukte toestel vonden. De enige overlevende was een 31-jarige Nederlandse vrouw, die zich in leven wist te houden door regenwater te drinken.
Annette is die enige overlevende en dat is ook de ondertitel van het boek, dat kan ik nu wel verklappen: Ik overleefde een vliegramp. Ze komt na de crash bij in de jungle, waar nog een paar mensen in leven zijn, maar iedereen behalve zij legt binnen een dag het loodje en zij overleeft een week in de jungle. Ongeveer al haar botten en haar kaak zijn gebroken. Ze heeft niks te eten, maar ze verzoent zich met haar situatie en wordt één met de jungle. Ze ervaart een bovenzintuiglijke eenheid met de natuur en dat klinkt net zo mooi als dat je misschien vermoedt dat het is. Ze wordt uiteindelijk na een week gevonden. Dan komt ze terecht in de bureaucratie van het Wilde Oosten en is er eigenlijk nog maar één doel en belang: hoe kom ik hier zo snel mogelijk weg. In Vietnam hebben ze liever géén overlevenden dan iemand die haar verhaal kan doen, hoe vreemd dat ook klinkt. De mooiste passage staat overigens op p. 217: ‘When the going gets though, the though go shopping. Ik koop een namaak Patek Philippe-herenhorloge. Pasje zou het met me eens zijn geweest dat het uitstekende vervalsing is.’ Einde citaat. Deze passage is zo eenvoudig en duidelijk dat ik ook een Patek Philippe replica koop. Het is een prachtig horloge met saffierglas aan de voor- en achterzijde zodat je kan zien hoe het binnen werkt. Het is een automaat, dus er hoeft geen batterijtje in. En hij is echt mooi, maar dat zei ik al. Uiteindelijk gaat het verhaal nog verder. Ze trouwt met een leuke collega, gaat in New York wonen, krijgt kinderen, waarvan één autistisch en gaat weer scheiden, maar dat vind ik allemaal minder interessant. Wel is het leuk om een verhaal te lezen dat zich grotendeels afspeelt in Vietnam, waar wij onlangs met veel liefde en plezier op vakantie zijn geweest en waar me misschien net als Michiel en Lien ook wel een hotelletje gaan beginnen. Ooit. Als ik met pensioen ben. Straks.
Ate Vegter, 9 juni 2016
ate vegter 