Er had eigenlijk Parijs zullen staan boven deze aflevering. Ik had een gedichtje geschreven, een limerick over deze mooiste stad ter wereld, maar na de schokkende gebeurtenissen van gisteravond voelde dat niet meer als gepast. Ik dacht, ik ga een open brief schrijven aan de chauffeur van de witte vrachtwagen, een boze brief, waarin ik hem ter verantwoording roep en waarin ik mij afvraag hoe iemand zich voelt wanneer hij zoiets voorbereidt en doet, hoe het is om gewoon door te rijden terwijl je de mensen tegen en onder je vrachtwagen voelt. Ik achtte het onvoorstelbaar, maar juist het onvoorstelbare is gebeurd en ik kan me nog niet goed tot hem verhouden en een brief zit er dus niet in. Wel vraag ik mij af hoe het is met die mensen die dit als positief nieuws beschouwen, want die zijn er ook. Zij juichen omdat het Westen weer een ernstige slag is toegebracht. Zij zien het ongelovige Westen als het kwaad en dat moet vernietigd worden. Ze realiseren zich niet dat zij daarmee ook vele gelovigen over de hele wereld kwetsen en raken tot in het diepst van hun hart. Maar goed, die brief komt er niet en toen dacht ik, ik hou mijn mond en ik doe een stukje wit of stilte zo je wilt, maar lege ruimte daar houdt Facebook niet van. Je moet het met puntjes bewaken, als paaltjes om een plein:
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
.
Maar dat is het toch ook niet echt en dan ben ik nu aangenomen bij mijn vierde optie en dat is gewoon een stukje over de dag van vandaag en gisteren. Over het onvoorstelbare, dat er zomaar honderd mensen worden doodgereden, waaronder heel veel kinderen en nog evenzovele gewonden. Al die mensen kennen allemaal ook weer mensen, waarmee je dus in één klap tienduizenden levens direct en keihard raakt. En opnieuw zijn er miljoenen geschokt en verbijsterd. Het heeft geen eens zin om te vragen waarom of waartoe. De verbijstering is te groot en ondanks dat we het er wel over hebben schieten woorden voortdurend te kort. Terwijl het zou moeten gaan over het feest van Quatorze Juillet en over die wonderlijke touretappe van gisteren. En ik sta op mijn werk taart te eten omdat er iemand jarig is en vanavond ga ik uit eten omdat er gisteren iemand jarig was. En morgen vieren we Sofieke’s verjaardag met familie en buurt en dat is maar goed ook. Dat we gewoon doorgaan met leven en daarmee het kwaad krachteloos maken. Nietszeggend.
Ate Vegter, 15 juli 2016
ate vegter 