Het is hier zo stil als het maar zijn kan op een camping bij de boerin op zondagmorgen. Ik hoor in de verte een koe loeien, daaroverheen blaat een schaap en vlakbij spelen de kinderen. In de verte glijden bootjes in verschillende richtingen aan ons voorbij. Het is ook een soort Slag om de Zuiderzee, maar er is geen eenheid van bestemming. Men vaart maar wat en daar is het precies om te doen.
Gisteren zagen we nog hoe met man en macht een koe uit de sloot werd gehaald, maar het was nog een behoorlijk jong beest, dus niemand had bezwaar en iedereen werkte mee. Het is nog vroeg en in alles rust bedenk ik hoe ik drie weken zonder comfort zal overleven. Ik ben daar eigenlijk niet op gebouwd, maar zal proberen me er zo goed mogelijk op in te stellen. De nieuwe topdekmatras verlicht de pijn enigszins en wanneer ik van de week toch nog een comfortabele campingstoel koop, kom ik de dag wel door.
Verder staat alles mooi bij elkaar, zeker de styly stoelen en de nieuwe schuifluifel. Devi logeert ook nog bij ons, zoals Sofieke de eerste dagen bij Devi logeerde. Zo hebben zij samen een langere vakantie dan de ouders. Gisteren was er een groepje oude Fransen op de fiets. Eentje had een gele trui aan, maar voor de rest aardige lui. Ze vertrokken vanmorgen al weer vroeg, want ze wilden nog voor het peloton op de Champs Elysees arriveren.
Wij zitten hier ook ter voorbereiding op onze reis naar Frankrijk, maar dat is pas volgende week. Gelukkig hebben we alle euvels en gebreken op tijd hersteld en nu rijden we rond met een gloednieuwe oplooprem en weet ik inmiddels ook hoe ik de antiachteruitrijblokkering moet instellen, wat met name bij het achteruitrijden beter is. Het weer is goed en we zwemmen een beetje in het Markermeer, wat hier over een grote breedte heel ondiep is. Over de dijk slingeren wielrenners en motoren en onderaan de dijk grazen paarden en pony’s in de wei. Sofieke heeft er nog even op gereden. Laura’s oog zat vanmorgen potdicht vanwege een muggenbeet, maar ze is nu weer helder ziend.
Ik lees wat in Stefan Zweigs De Wereld van Gisteren, een boek over de tijd rond de Eerste Wereldoorlog, zo’n honderd jaar geleden. Verbazend hoe anders de techniek van die tijd is en hoe veel hetzelfde de mens is gebleven. Het maakt eigenlijk allemaal niet zoveel uit, al zou het wel even wennen zijn om nieuwsberichten via grote plakkaten in de stad te vernemen in plaats van door een berichtje op je telefoon. De aard van het nieuws is in ieder geval niet veel beter, maar een mooie dag is het wel.
Ate Vegter, 24 juli 2016
ate vegter 