Meestal ligt mijn telefoon beneden, maar vannacht ligt hij op mijn nachtkastje, zo gaat dat soms. Ik slaap eigenlijk wel goed, maar wanneer ik midden in de nacht even wakker ben licht mijn scherm op. Het is de NOS: George Michael (53) overleden. Ik ben meteen klaarwakker en lees het verhaal. Jong gestorven, hartfalen, geen verdachte omstandigheden. Al eerder ernstige longontsteking. Over zijn grote roem heen. Niet vet aan de drugs, alleen een beetje cannabis. Toch geen aids. Een beminnelijk man, een briljant musicus. In grote lijnen komt hij er heel goed vanaf. Hij is geliefd en gedragen door zijn fans. Begon ooit samen met Andrew Ridgeley als Wham!, maar stopte daarmee op het hoogtepunt van zijn roem omdat hij geen tienerster meer wilde zijn. De meisjes gilden voor hem zoals ze sinds de Beatles niet meer gegild hadden. Daar wilde hij vanaf. Toen zijn hij uit de kast kwam deed hij dat vol overgave en in stijl, een voorbeeld voor velen en een emancipatoire revolutie in de muziekindustrie die in wezen conservatief is, het gaat immers om geld. George Michael gaat het om hele andere zaken. Hij wil vrij zijn, leven in vertrouwen, een vaderfiguur zijn, een Jezus voor de kinderen, de zon mag in zijn wereld niet ondergaan. Hij luistert naar het kleine, hoe hoog zijn sterrenstatus ook stijgt. Kijk naar de titels van zijn albums en hits. Luister naar zijn muziek. Ontroering is nabij. Het is een man die staat voor openheid, liefde en eerlijkheid. Hij staat voor een tijd, de muziekgeneratie van de jaren 80 en 90. Eergisteren nog zongen we op de damsluis in de kleine stad M. zijn grote kersthit:
Last Christmas I gave you my heart
But the very next day you gave it away
This year to save me from tears
I’ll give tot to someone special – special
Dat hij uitgerekend met de kerst moet overlijden is een van die bijzondere spelingen van het lot, waar geen verklaring voor is, maar die de cirkel op de een of andere manier rond maken. Het is bijna onmogelijk om zijn mooiste nummer te kiezen, maar het duet met Elton John, Don’t let the sun go down on me, grijpt mij iedere keer weer bij de strot op het moment dat hij zegt: Ladies and gentleman… mister Elton John! En verder is het orgel-intro van Faith ook interessant, dat hoor je eigenlijk nooit op de radio.
Ik leer hem pas goed kennen wanneer ik mijn vrouw leer kennen want hij zit volop in haar cd-collectie en ik heb op dat moment echt niets van hem, alleen één verdwaalde elpee van Wham! Wanneer ze mij vraagt wat ik met George Michael heb, glimlach ik naar haar op deze tweede kerstmorgen en ik zeg: jou, someone special – special.
Ate Vegter, 26 december 2016
ate vegter 