Het jaar is bijna voorbij. Nog drie bladzijden en het boek is uit. 2016, the movie, we hebben het gezien en meegemaakt. Ik blader wat door de krant. De politiek is er nog steeds niet uit. Zowel binnen- als buitenland blijven met elkaar overleggen om tot een goede oplossing te komen. De doden zijn begraven en de films zijn gerangschikt. U krijgt later nog een overzicht van de doden, het jaar is immers nog niet voorbij, maar de films, ach, al die films die we niet gezien hebben. In de hele Top 100 staan twee films die ik nog wil zien (omdat ik het boek gelezen heb) en één film die ik gezien heb. Twee films die ik gezien heb staan er niet in. En de geziene kinderfims staan er ook niet allemaal in. Met gezien bedoel ik gezien in de bioscoop. Met smart denk ik terug aan onze verlovingstijd toen we elke week samen naar de film gingen en dan toch ook nog niet alle maar toch wel ooit een keer 26 van de honderd films gezien hadden. Dan maar even doorbladeren naar de kroegentocht in Noord, want dat stadsdeel is wel heel erg populair de laatste tijd. Mijn favoriete café (nou ja, het enige waar ik heel af en toe kom) De Pont staat er niet op, net zo min als de Dansmakers. Van de rest ken ik alleen de Goudfazant, Eye en de weg naar het Noorden. Ik blader verder naar de Top 10 van de beste TV-series. De kop spreekt mij al heel erg aan: Zo veel moois, zo weinig tijd. Ja, zo is het wel. Je kan niet eeuwig toch, je moet ook wel eens wat. Op nummer 1 Stranger Things, die wij gelukkig gezien hebben. Op 6 House of Cards, prachtig, wanneer komt het vervolg? Mad Men, Orange is the new Black en The Crown staan er niet in. Waarom geen Top 100? The Crown is wel echt een aanrader. Prachtig gemaakt. Gaat over de jonge koningin Elizabeth. We zijn nu even serieloos en oriënteren ons nog zonder veel succes op de serie die we nu willen zien. Tips welkom. Lezen is mooi, maar het kost wel veel tijd. De e-reader, waar ik inmiddels heel blij mee ben, maakt het probleem alleen maar erger. Ik ben nu in drie boeken tegelijk aan het lezen. De geschikte jongen lees ik in bed. Het Bureau op de e-reader en Sneeuw van Orhan Pamuk overdag. Dat moet uit, want in januari ga ik naar het toneelstuk. Ik vraag mij in gemoede af hoe ze een boek van 460 bladzijden in een toneelstuk van zeg maar anderhalf uur op de planken krijgen. We zullen het zien. Tijd genoeg, toch? Nu is het even bijna op, maar straks hebben we weer een heel jaar. Geniet ervan, meer kan ik er ook niet over zeggen.
Ate Vegter, 29 december 2016
ate vegter 