Als je huis vol staat met koffers en tassen en stapeltjes kleren en je bureau vol met uitgeprinte tickets en paspoorten, dan is er wel iets aan de hand. We gaan op reis, we gaan op weg. Mijn computer geeft een seintje met een wekker: Zuid-Afrika vakantie Morgen. De vertrektijd klopt geen bal van, maar het is goed bedoeld. In mijn hoofd wordt steeds scheiding gemaakt: doen/laten, mee/niet mee, belangrijk/onbelangrijk. Alles is eigenlijk op orde. Het zal zich in de loop van de dag voltrekken, maar toch voel ik een innerlijke onrust, een trage spanning. Ik hou van vliegen, nou ja, ik ben er niet bang voor. Ik vind het leuk op een jongensachtige manier. Het is hetzelfde als met je vader mee mogen in de auto wanneer hij op reis gaat, klanten bezoeken. Het is anders, het maakt van een gewone dag een dag waarop van alles kan gebeuren, het is spannend. We gaan wat van de wereld zien, of dat nou Doetinchem of Dieren is of Zuid-Afrika, doet er niet zoveel toe. Wij gaan naar de dieren in Zuid-Afrika, laten we het daar maar op houden. Maar behalve naar de grote vijf gaan we ook naar mijn langste broer. Dat is voor het eerst sinds hij in de jaren zeventig koos voor een nieuw leven onderaan de aardbol, dus dat werd ook wel eens tijd. Dat onze gezondheid ons allen parten speelt, maakt het niet moeilijker om te gaan. Integendeel zou ik zeggen, het geeft een extra dimensie. Laura is een grote steun voor mij. Haar ordentelijke, goed georganiseerde, heldere duidelijkheid biedt veel overzicht. Ze maakt alles makkelijker. Dat is wel goed voor een Vegter, want die hebben nog al eens de neiging er van alles bij te halen, zaken nodeloos gecompliceerd te maken en het overzicht te verliezen. Ook de vanzelfsprekenheid van de achtjarige, die zo helemaal op gaat in het avontuur, in het moment is, en die dan opeens bang is om met het vliegtuig ‘te storten’ en pal daarop vreselijk moet lachen omdat ik alle namen van de mensen die we gaan zien door elkaar hussel, ontroert mij meer dan ik kan zeggen. Mag ik mijn boekbespreking nu oefenen? Zij houdt mij met de voeten op de grond, niet de hele dag morgen hoop ik, maar toch meestens. We zijn een mooi trio en we zien er naar uit Wobbe en Marja en Onne en Christene en Simon en Ivo weer te ontmoeten. Voor nu is er nog veel te doen, ook al zijn we klaar voor vertrek. Ik denk dat ik pas echt ontspan wanneer ik aan boord ben. Alles kom reg. Tis al reg. We zijn weg.
Ate Vegter, 11 april 2017
ate vegter 