Ze keek over het water naar de horizon. Een klein scheepje voer voorbij van rechts naar links, o nee, van stuurboord naar bakboord, of was het nou andersom? Ze wist het niet meer. Het voer pal voor de horizon en zo klein was het nou ook weer niet. Er stond een webadres op: www.zeilschool.nl of www.zuiderzee.nl of nee, het woord was wel iets langer, www.zuiderzeevaart.nl zou kunnen maar dat zal het wel niet zijn. Ze kon het niet goed lezen. Ze had het gevoel dat ze zo tussen die twee witte joekels door over het water naar het schip zou kunnen lopen. Hoe heetten die dingen ook al weer, bolders, havenhoofden, ze kon er niet opkomen. Ze zag ze eigenlijk alleen als een toegang naar het water waar haar gedachten de vrije ruimte kregen tot aan het bootje. Er zaten vast mensen op die daar hun geld mee verdienden. Een man in een donkerblauwe schipperstrui en een vrouw met een rood zeiljack en een aanstekelijke lach. Ze runden het samen al jaren. Ze hadden net boodschappen gedaan aan de overkant, vandaar dat het schip zo diep lag, terwijl er niemand aan boord te zien was, behalve dan de vrouw in het rode zeiljack. Was het eigenlijk wel een vrouw? Het kon ook een man zijn of een parasol, maar een parasol aan boord van een schip, dat had ze nog nooit gezien, alleen op van die hele grote cruiseschepen. Het water en de lucht kleurden beide van donker naar licht richting de horizon, alsof daar de dag begon. Betekende dat dat ze daarheen moest? Stond ze niet helemaal verkeerd hier, vanuit de donkere kant naar het lichte water te kijken? Was het niet beter om vanaf het water naar de kant te kijken? Ze voelde geen enkel verlangen in die richting. Het water zou nooit haar vriend worden, laat staan haar geliefde. Ze zou altijd een afstand blijven voelen en op haar hoede zijn. Hier op de wal, zo heette de grond ook alleen maar vlak bij het water, hier gewoon aan land, daar voelde ze zich thuis. Ze draaide zich om en stapte in de auto die net aan kwam rijden vanaf de parkeerplaats.
‘Waar stond je nou naar te kijken?’ vroeg hij, terwijl hij de Volvo keerde en wegreed. Ze proefde wat ongeduld in zijn stem.
‘O, niks,’ zei ze. Op dat moment realiseerde ze zich wat er op de zijkant van het schip stond: www.zuiderzeemuseum.nl. Dat was hier vlak in de buurt. Het stelde haar gerust dat het minder romantisch was dan zij het zich had voorgesteld.
‘Zullen we naar Batavia Stad rijden? Over de dijk zijn we er zo.’
Hij glimlachte en stelde de TomPoes opnieuw in.
Ate Vegter, 14 augustus 2017
ate vegter 