De oude koelkast doet het eigenlijk nog prima, maar heeft een klein euvel, de deur valt niet goed dicht. Daardoor vriest hij aan en dat wil niemand. Als waarschuwing gaat na een tijdje het lampje uit, maar dan ben je al te laat. Hij heeft dit klein gebrek al een tijdje en het leidt tot ergernis en vervreemding. Het is een soort vluchteuvel waar je van weg wil, maar dat komt er niet van. Zo gaan die dingen.
Totdat mijn whatsapp overstroomt met beelden van de mooie nieuwe keuken van mijn zus. Alles afgebroken en opnieuw weer opgebouwd. Heel strak, prachtig. Dat leidt tot nieuwe inspiratie en we besluiten tot de aanschaf van een nieuwe koelkast. Ik zag daar eerlijk gezegd nogal tegenop, want het is een inbouwkoelkast met zo’n plaat ervoor, zodat alles in de keuken hetzelfde lijkt. Maar nu is de kogel door de kerk en moet ik zoals elke held vijf problemen overwinnen: zo’n ding kopen, de oude koelkast van zijn plek, de nieuwe er in, de voorplaat verwisseld en dan alles waterpas. Maar als eerste moet ik mijn weerzin overwinnen. Alles wat ook maar iets met gereedschap te maken heeft vind ik verschrikkelijk om te doen. Ik bedoel woorden heb je overal en altijd tot je beschikking, maar gereedschap: je neemt altijd het verkeerde mee. Eerst maar eens naar Ikea. Daar zwerf ik volgens mijn stappenteller twee kilometer rond en dan moet ik hem nog ophalen in het aflevercentrum, je kent dat wel. Daar moet ik lang wachten, onder het niet aflatende commentaar van andere Amsterdammers die net zo lang moeten wachten: je hoeft je niet te melden, hoor, ja, je moet wel zeggen dat je er bent natuurlijk, dat soort gesprekken. Ik loop naar buiten en ruim de Volvo op zodat de koelkast erin past. Dan ben ik aan de beurt. Ik rijdt het karretje met de verse koelkast naar de Volvo. Hij glijdt erin als Gods woord in een ouderling. Thuis zet ik hem naast de piano. Nu moet ik moed verzamelen. Dat duurt even.
De volgende dag is het zover. Eerst dat oudje maar eens van zijn plek. O, de deur gaat aan de andere kant open. Ik moet de scharnieren omzetten. Op dat moment realiseer ik mij dat ik nieuwe scharnieren had kunnen kopen, dan was het probleem ook opgelost, maar daar zag ik teveel tegenop, terwijl ik het nu als deelklusje in een kwartier klaar, hoewel het nog bijna fout gaat, omdat die schroeven, ach laat maar. Er is nu geen weg terug meer. De deur zit goed, ik schuif de koelkast op z’n plek. Hij staat. Huh? Nu al klaar? Ja, hij staat en ik ben ook het snoer niet vergeten aan te sluiten. Nu de witte voorkant erop. Dat is nog wel even rekenen, maar dan hangt-ie ook als een huis. De deur valt prachtig dicht. Wij zijn weer cool voor de komende 11 jaar. Klaar.
Ate Vegter, 28 augustus 2017
ate vegter 