Gisteravond waren Bram en Joanne hier. Voor de jonge lezertjes, dat zijn mijn broer en schoonzus uit Canada. Ik zou net op de fiets even kijken waar ze bleven toen ik onder luid getoeter door hem bijna van m’n flikker werd gereden. Hij kwam van de opgebroken weg, waar niemand langs mocht. Ja, zei Bram, toen je mij zag aankomen, wist je natuurlijk wel dat dat familie was, want wie anders doet zo iets? Wat dacht je toen je mij zag? Ik zei dat ik eerst dacht dat ik er nog gemakkelijk langs kon, sukkel en dat ik toen zag dat hij het was. Het was een hilarisch begin van een mooie avond. Ik moest nog even Sofieke ophalen en toen we terugkwamen zaten ze gemoedelijk te vissen op de steiger. Het was een mooie avond, ik zei het al, met mooie gesprekken en mooi weer. Mooie gesprekken tussen broers, zoals die tegenwoordig gaan over auto’s en koppel en telefoons en apps en wat dat allemaal wel niet kan en over werk en hoe lang nog. Hij is twee jaar ouder en net gestopt en ik mag nog twee jaar en dat voelde wel kloppen. Over eten en afvallen en tussen neus en lippen door hadden we zoals ik dat eigenlijk alleen met familie kan nog een paar hele korte, hele diepe gesprekken over God en het milieu en het was zeer pijnlijk om te ervaren hoe diametraal we daarin tegenover elkaar staan en elkaar daarin ook niet gaan vinden, maar tegelijkertijd als broers schouder aan schouder naast elkaar staan. Dat we zeer hecht zijn, hoe zeer de opvattingen ook uit elkaar lopen en die breedte ervaar ik als heel heilzaam. We weten dat we zo nodig voor elkaar door het vuur zullen gaan en dat heb ik met alle broers en zussen, voor zover we daar nog toe in staat zijn dan hè, want wij worden ook allemaal een dagje ouder en hoewel de jongsten nog denken dat het volop zomer is, is het overmorgen 1 september en herfst en hier en daar sneeuwt het ook al en zelfs bij mij begint de amandelboom al uit te lopen, maar zoals ik al zei, het was een mooie avond en ik heb dik spijt dat ik niet even een fotootje heb genomen want nu moet ik het oplossen met een foto van Herman van Veen. Dat was wel het hoogtepunt van de avond overigens, dat ik samen met Bram a capella Liefde van Later van Herman van Veen zong, een liedje dat we allebei uit ons hoofd bleken te kennen. En terwijl we zongen over liefde van later drong het besef in het moment tot ons door: liefde, dat is hier en later, dat is nu.
Ate Vegter, 30 augustus 2017
ate vegter 
Mooi verwoord Ate – zo fijn om van jullie en je prachtige plekje in M’dam te genieten.
LikeGeliked door 1 persoon