De rommelmarkt is weer voorbij. Zoals dat met alles gaat, je kijkt er naar uit, je zit er middenin, een vloek en een zucht en het is voorbij. Nergens een gebed zonder end. Ik fiets er vanmiddag nog even langs op weg naar de boodschappenwinkel, maar zie alleen nog grote stapels bananendozen die weer ingeladen worden. Alles wat niet verkocht is gaat weer op de wagen en in de container, zoals dat elke dag op elke markt gaat in het razende tempo van het leven zelf.
Vanmorgen nog staan we daar, hoopvol en vol verwachting, met kloppend hart wat deze 49e editie ons zal brengen. Maar ook elke verwachting loslatend om open te staan voor wat de dag ons geeft. In ieder geval brengt zij mij de muziek waar ik nu naar luister: Julio Iglesias, Et Maintenant, Jerushalayim en Birgitte Bardot Bardot – die heeft ze niet zó maar zó. De muziek staat op een bandrecorder uit 1963, de zware, maar draagbare Grundig TK 14 die ik vamorgen met zeven bijbehorende banden gekocht heb. Heerlijke muziek uit vroeger tijd, met de geluidskwaliteit van vroeger, toen koffie nog gezet werd en bier in een beugelflesje zat. Ik stond vanmorgen vroeg eerst vijf minuten met een sportfiets in mijn hand, in duplo of ik hem wel of niet zou kopen. Overleg met een aardig meisje dat dezelfde overwegingen rond een andere fiets had. We hebben het allebei niet gedaan.
Dan liever naar de boeken, Ik heb een goeie slag geslagen: Paardenboek voor de jeugd, Sabbaths Theater van Philip Roth, Het Winterpaleis van John Boyne, Het kleine meisje van meneer Linh van Philippe Claudel, U en uw paard, De zonderlinge avonturen van het geniale Bommenmeisje van Jonas Jonasson, De Obsessie van Sandra Brown, Fietsen op Zee van Marten Horjus, Het Rosie Project van Graeme Simsion, Danseres zonder benen van Clara Asscher Pinkhof, ik heb nog een foto van mijn moeder die in bed ligt terwijl ze dit boek leest, De Kwekerij van Jan Siebelink en Als je alles gehad hebt van Marten Toonder.
Wat ik niet kocht is Handig Thuis (heb ik nu al weer spijt van), het zelf doen voor handige en onhandige mensen. Ik heb het niet nodig want ik doe nooit wat thuis, maar het boek raakte mij toch omdat mijn vader er altijd in zat te lezen en ons dan ging uitleggen hoe je moest schaven, behangen of een spiegel inlijsten. Kijk Binkie, zo doe je dat… Ik zie hem nog zo aan tafel zitten, oud en kwetsbaar, altijd met een boek of de krant voor zich, altijd bezig het leven te begrijpen en weer door te geven. Maar ook hij is voorbij.
Ate Vegter, 2 september 2017
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 