Op zondag breekt de zon door en het licht roept onmiddellijk haar trouwste vrienden op: de bomen werpen hun schaduwen nu weer op het gras. Zo wordt het dagelijks spel van Rembrandts clair-obscuur zelfs tot in Vorrelveen gespeeld en kruipt het zachtjes over mijn huid.
Gisteren met Bram en Joanne naar Wolvega geweest, maar het had net zo goed Orvelte of Havelte kunnen zijn, want hij zocht een winkel, maar wist niet hoe die heette en had ook geen adres. Toch nog lekker gegeten en een mooie trui voor Laura gescoord.
Onderweg passeren wij de Drentse Hoofdvaart, die wij per brug oversteken, net als zestig jaar geleden toen we regelmatig vanuit Apeldoorn naar Groningen reden en de grote weg er nog niet was. Een van die keren reden we ’s nachts in het donker naar huis. We waren bij tante Els geweest van wie ik een stukje kaas van La Vache Qui Rit en een klein doosje hagelslag had gekregen, waarmee ik nu zat te spelen met het raam open. Plots vloog de hagelslagg de donkere nacht in en was het verdwenen als koorts na drie dagen. Verbijsterd bleef ik achter. Ik wist onmiddellijk dat we hiervoor niet zouden stoppen en dat dit verlies voorgoed was. Het tastbare bewijs van de liefde van tante Els was gehalveerd. Ik ben er nooit meer goed overheen gekomen, dus wanneer je vindt dat ik me toch op zijn minst wel een beetje vreemd gedraag, dan begrijp je nu misschien hoe dat allemaal zo gekomen is.
’s Avonds doen we bij het kampvuur de Vegter Quiz. Ik heb iedereen een paar vragen gevraagd aan te leveren en die kunnen nu beantwoord worden. Koene looft een fles wijn uit als hoofdprijs en ik heb Niels en Jorg gevraagd voor de jury. Sofieke heeft het mooiste antwoord wanneer zij in de voorbereiding de vraag wat mijn lievelingspsalm is (zo’n familie zijn wij) onmiddellijk het goede antwoord geeft: gerookte zalm. Kitty is uiteindelijk de glorieuze winnaar, waarop Jan zich afvraagt hoe het kan dat een niet-Vegter heeft gewonnen, waarop ik hem uitleg dat Vegters graag praten, maar dat de partners veel beter kunnen luisteren, waarop Ria aansluit met de opmerking dat zij dat de best luisterende Vegter is, want zij is tweede geworden.
Verder blijkt wel dat het geheugen uiterst onbetrouwbaar is, gezien de talloze versies van het verleden waarover wij gezamenlijk beschikken, al weten we dat al van onze grote vriend prof dr Willem Wagenaar.
Ja, je moet toch wat en nu is het alweer voorbij, wat ook goed is, want alles gaat voorbij en je moet er toch niet aan denken dat ze voor een Vegterweek een uitzondering zouden maken.
Ate Vegter, 10 september 2017
ate vegter 