Geluk zit in een klein doosje, zoals sommige mensen zeggen. Was dat niet ongeluk – nee, dat zit in een klein hoekje. De rest van de wereld is vol van geluk, maar je moet het dus wel uitpakken, al moet je daar ook voorzichtig mee zijn, want het bezit van de zaak is het eind van het vermaak. Dit ervaar ik onlangs nog wanneer ik mijzelf beloon voor mijn succesvolle hardlooptraining. Ik begin in juli met hardlopen en beloof mijzelf een horloge wanneer ik een half uur in één keer kan lopen. Aldus geschiedt en zo bestel ik negen weken later bij Superwinkel een mooie Diesel. Lekker groot, want dan heb je meer tijd. Na een paar dagen, ik ben het klokje alweer vergeten, ben ik aan het trainen in Fitstudio Waterland, wanneer een klein, lieflijk gerinkel mijn oren kietelt. Ik zie een fonkeling op de grond stuiteren en raap hem op. Het is een mooi, klein, nietig knopje. Het lijkt wel op de kroon van een horloge. Onwillekeurig kijk ik naar mijn pols. Daar ontbreekt precies wat ik in mijn hand heb. Hoe duurder het horloge, hoe kwetsbaarder ze zijn tegenwoordig. Ik berg het zorgvuldig op en draai het thuis weer vast, waarna ik contact opneem met de Superwinkel. Ik stuur alles terug en het zal gerepareerd worden. Een nieuw horloge hebben ze helaas niet meer voorradig. Zeggen ze. Weken gaan tijdloos voorbij, tot gisteren de klokkenmaker zich opnieuw meldt. De reparatie is klaar en het horloge wordt opgestuurd. Vandaag zal Postnl het bezorgen en ik voel onmiddellijk het verlangen en de voorpret al weer kriebelen. Nog even en mijn klokje is terug. Ik rij naar mijn werk en zie de grote witte auto met die vriendelijke jongeman langs de weg staan bij de Grote Kerk. Ik zet mijn auto erachter, ‘Giddy Up Go, Papa!’ en vraag of hij een pakje voor mij heeft. Yes! Ik stap weer in en leg het op de dodemansstoel. Geluk zit in een klein doosje! Ik kan het nu niet direct uitpakken, maar dat versterkt een heel prettig gevoel van straks. Straks is toch een van de mooiste tijdperken in het leven. Ik kan bijna niet wachten, maar het moet. Juist daarin lijkt het geluk zich te koesteren. Op mijn werk aangekomen scheur ik het pakje wellustig open, ik heb even geen mesje bij de hand, en ik doe het nieuwe, glanzende, gave klokje om mijn pols. Hoe laat is het eigenlijk?
Ate Vegter, 3 oktober 2017
ate vegter 