Ze zeggen dat je wanneer je hardloopt, je steeds iets meer wil gaan lopen. Ik heb die trend bij mijzelf nog niet kunnen ontdekken. Ik loop nu al een poosje en mijn doel om een half uur achter elkaar te rennen heb ik begin september gehaald. Sindsdien loop ik iedere keer ongeveer een half uur. Soms iets meer, soms iets minder. Vandaag eigenlijk nauwelijks meer dan twintig minuten. En ik vind het nog steeds een worsteling en gemakkelijk zal het wel nooit worden.
Toen ik thuis kwam, zat Tommy al te wachten. Hij weet dat wanneer ik een pak draag het wel even kan duren voor ik terugkom, maar met Adidas en Nikes aan duurt het nooit veel langer dan een half uur. Ook vandaag wordt hij niet teleurgesteld. Ik ga douchen en omkleden en hij zit ondertussen op de vensterbank naar buiten te kijken. Wanneer we naar beneden gaan en koffie zetten, zie ik in een ooghoek Bob wegschieten, Hij heeft de konijnen naar binnen gejaagd en rent nu achter een zwarte poes aan die op zijn beurt jacht maakt op iets kleiners. Ik loop even naar achteren om Bob te begroeten en zie dan dat een van de plastic loopgangetjes van de kooi van onze dwerghamster Julie is losgeschoten. Wat! Het hangt als een olifantenslurf naar beneden. Van Julie is geen spoor te bekennen. Ze is weg, nee he! Laura zit nietsvermoedend in de trein naar Parijs. Hoe moet ik haar dit vertellen? Ze zal me dit niet gemakkelijk vergeven, ook al kan ik er niks aan doen. Zeg nou zelf, het is al gebeurd wanneer ik het zie. Ik zie voor me hoe Julie het gangetje inloopt, onverwacht naar beneden stort en vrij is. En wat dan? Waar is ze? Ontstnapt. Heeft Tommy haar al te pakken? Nee toch! Er gebeuren hier de vreselijkste dingen. Ik til het deksel van de kooi en zoek overal. Nergens te bekennen. Ik voel zonder hoop of verwachting in het hangmatje en wil het al bijna terugzetten, wanneer ik iets warms en zachts voel. Ze is er nog. Ik wurm tot ze wakker wordt en mij lodderig aankijkt. Gelukkig. Ze heeft geen idee wat er aan de hand is en waarom ik opeens zo gelukkig met haar ben.
Ik zet alles weer in elkaar en sluit het gangetje ook weer goed aan, mij nog wel afvragend hoe zoiets los kan schieten en mij ook afvragend waarom zoiets uitgerekend gebeurt wanneer Laura net op weg is naar Parijs, maar dat zijn allemaal vragen die nu niet meer echt beantwoord hoeven te worden, gelukkig. Maar waarom gaat Laura eigenlijk in haar eentje naar Parijs? Is zíj niet degene die ontsnapt is?
Ate Vegter, 9 november 2017
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 