Vanmorgen een half uurtje hardgelopen over het Hemmeland. Gemakkelijk wordt het nooit. Gistermiddag naar de condoleancebijeenkomst van Sylvia Marsman. We gaan met de auto, want ik krijg het slot van mijn fiets niet open. Onderweg er naartoe zien we andere buren met dezelfde bestemming over de dijk lopen. Ik moet denken aan Dominee met strooien hoed van Jan Wolkers, wiens biografie ik aan het lezen ben. Ik wil ook gaan lopen, maar het is te laat om op onze schreden terug te keren.
We parkeren vlak bij de Mirror. Het is een mooie, rustige, vertragende en verdrietige samenkomst. Zoveel mensen en zoveel verdriet. Het is onbegrijpelijk wanneer iemand zo jong zo plotseling uit het leven wordt weggerukt. We staan er na afloop wat onwennig bij en eten een bitterbal. Gemakkelijk wordt het nooit. We rijden naar huis. Ik probeer het slot van mijn fiets nog even en plotseling schiet het los. Ik haal het van mijn fiets en leg het op tafel. ’s Avonds ga ik bij Jos eten met het uitclubje. Ze heeft ons uitgenodigd zodat we wat meer tijd kunnen nemen voor een goed gesprek over het Leven. Jos woont in de Grote Bickerstraat in een huis waar ik direct verliefd op ben. Het is een mooie avond. We praten over het leven en de dood, over ziekte en seks, over gezondheid en ouder worden en dat in alle mogelijke en onmogelijke combinaties. Gemakkelijk wordt het nooit. Omdat onze volgende uit-afspraak pas in maart is, maken we ter plekke een nieuwe afspraak voor in december. We gaan naar Fiddler on the Roof. Het is een van de drie musicals die ik mooi vind. West Side Story mag er ook zijn, maar de mooiste blijft de eerste die ik zag, The Sound of Music.
Ik was dertien toen mijn broer en zusje daar heen gingen en ik onverwachts op het laatste moment ook mee mocht. Een avond om nooit te vergeten. Al begreep ik van het verhaal niet veel, de muziek was prachtig. Ik ben nog in trance wanneer ik naar huis rijd. Op tafel ligt mijn fietsslot. Ik probeer het keer op keer. Het gaat gemakkelijk open en dicht. Ik zet het terug op mijn fiets, zet hem op slot en krijg het slot niet meer open. Ik priegel net zo lang totdat het weer open schiet en haal het direct van mijn fiets af. Nu gaat het weer gemakkelijk open en dicht. Nee, gemakkelijk wordt het nooit.
Ate Vegter, 18 november 2017
http://www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 