Vanmiddag las ik een brief die mijn broer aan zijn (en mijn) zusje schreef op 21 juli 1964. Mijn broer was 19, mijn zusje 14 en ik 11. Hij had geloof ik net eindexamen gedaan en ging werken bij de PTT, ik dacht een vakantiebaantje. Mijn zusje was op vakantie met de buren in Vrouwenpolder, maar ik geloof dat ze daar ook hielp in het huishouden. Mijn broer vond alles nog meesterlijk en groots. Ik zat misschien wel in Sappemeer, want het was zomer en ik ging dan later naar de zesde klas. Groepen, daar hadden wij nog nooit van gehoord, net zo min als van leerkrachten. Wij hadden gewoon een meester, die had je toen nog op de lagere school. Kom je nu op de bassisschool bijna niet meer tegen. Is heel jammer, en niet goed voor de jongens, maar daar gaat het niet over vandaag.
Wie even mee gaat naar dat Rotterdam van 1964, toen en waar mijn broer die brief schreef, die ziet onmiddellijk dat het leven door alle verbeteringen en vernieuwingen oneindig veel ingewikkelder is geworden, om niet te zeggen, gewoon moeilijk. Vroeger hielden we niet van moeilijk doen. Nu lijkt het iedereens hobby te zijn, waar je je dan tegen moet beveiligen. Je kon vroeger gewoon over al in en uit. Draaihekjes, pasjes, strippenkaarten, chipkaarten, open- en vooral dichtslaande deuren, ik weet niet wie er mee begonnen is, maar opeens vonden we dat allemaal normaal en ben je een zonderling, wannneer je je daar over opwindt. Dat zal ik dan ook niet doen, maar kijk even mee naar deze tram. Die reed ooit waar hij nog steeds lijkt te rijden, namelijk op de Kleiweg in Rotterdam, Lijn 10. Daar gingen je mee de stad in en daar kwam je mee thuis. Zie je die prachtige deuren? Nee, he? Geen deuren. Nou ja, er zijn wel deuren en als je goed kijkt zie je ze ook, maar ze stonden altijd open. Dat betekende dat je zo op de tram kon springen, ook al reed hij al weg. En je kon er uit, ver voordat-ie helemaal stiltond.
Die snelheid is helemaal uit het dagelijks leven verdwenen. Geloof ze niet, wanneer ze zeggen dat het leven nu sneller gaat, dat is schijn. Nu zit iedereen op zijn telefoon of in een kinderzitje. Vroeger mocht je niet eens bellen, alleen als het echt heel erg dringend nodig was. Die tram rijdt nu in een museum, een openluchtmuseum. Dat is voor die tram natuurlijk lekker, maar je hebt er niks meer aan. Nu moet je verplaatsen in een, nou ja, je weet wel hoe het nu gaat. Lijn 10 is opgeheven, jaren geleden al, toen werd het opeens Lijn 6. Ik denk dat het toen is misgegaan. Vreemd toch dat wij, ondanks alle vooruitgang, zo veel dingen zoveel slechter regelen dan vroeger. Je zou er heimwee van krijgen.
Ate Vegter, 4 december 2017
www.atevegter.wordpress,com
ate vegter 