872 Een mooie dag met Wobbe

Het is een heel mooie begrafenis met zoals dat gaat open en ontroerende gesprekken na afloop. Nu ja, zo gaat het niet altijd, dat weet ik ook wel, maar zo gaat het vandaag. Eerst breng ik vanmorgen om half negen Sofieke naar school. Het is eigenlijk om acht voor half negen, maar dat is het verschil tussen de werkelijkheid en de waarheid als notitie. Het lijkt nog even een gewone woensdag te worden, maar ik weet al wel beter en wanneer ik net thuis ben, wordt er aan de deur geklopt. Wie zou dat zijn?

Het zijn zus Ria, en de nichtjes Laura en Joska. Samen zullen we de begrafenis van onze broer en oom Wobbe in Zuid-Afrika volgen via een speciaal in het leven geroepen Facebookpagina. Het werkt fantastisch goed. We zijn er gewoon bij. We kunnen niet alles verstaan, maar wel begrijpen. De ontroering komt dwars door het scherm heen. Dappere jongens die zonen van Wobbe, die zomaar hun tranen laten zien. Grote kerels in de kracht van hun leven die huilen om hun vader, Marja’s man. Moedige schoondochters die sterk zijn met en voor hun mannen. Mijn oudste broer die met verve en humor de geschiedenis van Wobbe in ons gezin, en daarvan met name het begin en de laatste jaren de revue laat passeren. Een mooie vogelvlucht met de namen van onze ouders en alle namen die Wobbe omringd hebben. Zijn droge humor, de tranen die hij daarmee soms veroorzaakte, de tranen die hij nu alom en ook hier teweegbrengt, zijn hoge eisen van kwaliteit, zijn hoge grapdichtheid, zijn prijswinnende postzegelleven, hun zorgzaamheid en gastvrijheid, zijn lastige lichaam, zijn pijn, zijn opgewektheid, zijn klaagvrijheid, het zijn allemaal woorden die onze rouwende ziel balsemen. Er is veel spreekgeleentheid vir enigeen wat graag iets wil deel, ook hier spreekt heel veel gastvrijheid, iedereen die wil mag iets zeggen en daar wordt veel gebruik van gemaakt. Dankie Wobbe vir alles wat jy gewees het. Baie dankie vir elkeen se aanwesigheid. U meelewe troos en versterk ons.

En zo troosten en versterken we elkaar – wereldwijd. Velen zijn erbij en nog veel meer kijken mee vanaf alle continenten. Ons gezin was letterlijk nog nooit zo ver uit elkaar en figuurlijk misschien nog wel nooit zo dicht bij elkaar. Het zijn prachtige beelden, die zoals alles vandaag veel te vroeg ophouden. We praten nog na en vliegen omhoog in een vrije val, waar we elkaar vinden in de lucht en op aarde. Het is een prachtige dag. Een mooie dag met Wobbe. Baie dankie boetie.

Ate Vegter, 6 december 2017
http://www.atevegter.wordpress.com