Twee keer per jaar geven de pianoleerlingen van Anton Titsing een gezamenlijke uitvoering. Eén keer in de laatste week voor de kerstvakantie en een keer aan het eind van het schooljaar. Afgelopen zaterdag is het zover en Sofieke is er al de hele week niet zenuwachtig voor. Zelden heb ik iemand zo ontspannen een toch belangrijk en persoonlijk optreden tegemoet zien treden.
– Welke stukken ga je spelen?
– Dat staat in mijn schriftje
– Moet je nog oefenen?
– Heb ik al gedaan
– Hoe klinkt het dan?
– Hè papa, hou effe op, ik zit naar Netflix te kijken!
Ik pak het schriftje erbij:
Uitvoering 16 december
1. Pink Panther – melodie paar keer goed oefenen
2. Hoempa-pa – kijk het filmpje en ook goed oefenen!
Ik ben er nog niet gerust op, zou mijn moeder zeggen en bekijk het filmpje, waarop Anton met zijn grote handen Hoempa-pa speelt in een strak staccato. Aha! Zo moet het dus. Zo tegen het midden van de week kruipt Sofieke dan toch wat vaker achter de piano en het staccato krijgt ze ook steeds beter in de vingers. Dan is het zaterdag. Er moet ook nu nog wel flink geoefend worden, maar het zelfvertrouwen is er al wel, evenals het buurmeisje dat samen wil spelen. We spreken een code af en houden zo elk uur een tingelingeling pianopauze. Sofieke speelt steeds alles twee of drie keer en er is duidelijk verbetering hoorbaar. Ze ziet er zelf al helemaal niet tegenop, maar ik begin er nu ook wat meer vertrouwen in te krijgen. Dan gaan we tegen drie uur naar het Galgeriet waar de artiesten zullen optreden. Anton is net doende de piano op zijn plaats te schuiven en na wat inleidende woorden begint de eerste gast te spelen. Ome Jan is er ook, dat is leuk! Het mooie van zo’n leerlingenrecitel is dat iedereen speelt op de toppen van zijn kunnen. Anton organiseert het doelbewust omdat het spelen voor publiek iets extra’s toevoegt en sommigen daardoor boven zichzelf uitstijgen. Dat is mooi en dat hoor je ook. Hoe verschillend het niveau ook is, het is allemaal prachtig. Sommigen spelen zo strak dat zelfs Shazam het herkent. Nou, dan weet je wel dat het eerste klas is. Sofieke speelt ook rustiger en mooier dan ik ooit heb gehoord en in een strak staccato.
Na afloop moet er toch een hoop spanning uit, maar gelukkig is daar het feestje van Stas, waar binnen en buiten eindeloos geravot kan worden. Het is een mooie dag geweest en we heffen het glas op een zeer geslaagd optreden! Prosit!
Ate Vegter, 17 december 2017
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 