Het jaar haast zich naar haar einde alsof het er genoeg van heeft en graag aan iets nieuws wil beginnen. Het Volkskrant Magazine knipoogt ons het jaar uit alsof het leven een stripverhaal is. Welke strip is voor de oplettende lezertjes een veel te gemakkelijke vraag, maar is het leven niet meer die ongeschreven roman? Richard Branson legt uit dat je van succes niet gelukkig wordt maar van gelukkig zijn wel succesvol. Het valt mij op dat hij op de diverse foto’s verschillende horloges draagt, wat ik een leuk en herkenbaar trekje vind. Hoe meer horloges en hoe groter, des te meer zijn. Des te meer tijd, bedoel ik, ik vertik me.
Ik luister naar de Top 2000, maar hoor alleen maar reclame over Rijksmuseum Boerhaave, zelfgebakken oliebollen, Cheap Tickets, het schreeuwende Kruitvat, De Friesche Bedstede en Univé, met die verschrikkelijke Peter Tuinman, dat mag toch ook wel eens gezegd. Dan hoor ik toch liever Rebel Rebel van David Bowie. Verder is het nu nog steeds die prachtige week tussen kerst en oud en nieuw, waardoor ik vrij ben en dan is het ook nog zaterdag, waardoor ik dubbel vrij ben voor zover dat mogelijk is, terwijl ik vandaag nog een hoop te doen heb vrees ik, maar daar staat tegenover dat ik gelukkig niet op de A12 in de enige file van dit moment sta, maar daar staat weer tegenover dat mijn lieve Volvo 240 bij de garage in Heerhugowaard staat en ik tot woensdag heerlijk mag scheuren in een mooie zwarte S80, die zo hard kan en snel wil dat ik blij ben dat ik hem niet heb, want dat zou heel veel boetes voor te hard rijden opleveren. Het valt mij overigens op dat er oeverloos geluld wordt tijdens de Top 2000. Vroeger begonnen ze pas om 12 uur ’s middags op tweede kerstdag en nu om negen uur ’s morgens op eerste kerstdag, met diezelfde 2000 plaatjes, zodat ze 36 uur extra hebben voor gebabbel en reclame, wat wel bewezen wordt, wanneer ik jullie vertel dat ik gedurende het schrijven van dit stukje alleen nog maar reclame, nieuws en reclame heb gehoord en dat nu eindelijk het eerste liedje na tien uur mag klinken. Het is inmiddels acht over tien.
Wel een mooi depressief liedje, van Joy Division, Love will tear us apart, waarvan de schrijver kort erna zelfmoord pleegde. Ooit kreeg ik een elpee van Joy Division van Jon Kurta, mijn Britse vriend die ik in 1977(!) in de kibboets voor het eerst ontmoette, waar ik een kamer mee deelde en waarmee ik samen naar Pink Floyd en The Move luisterde: She could set the place on fire, Run and get the fire brigade! Dat is waarom het leuk is om naar de Top 2000 te luisteren, denk ik. The thrill is gone van B.B. King, ook een prachtig nummer.
Ate Vegter, 30 december 2017
http://www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 