In een verloren moment besluit ik mij niet te gaan vervelen, wat tegenwoordig de trend is, maar even de New York Times door te bladeren, die hier toevallig ligt. Ik kijk daar normaal nooit in, want hij ligt niet waar ik normaal ben, maar nu is dat anders. Ook in de New York Times is Trump een jaar aan de macht en wordt er ruim over hem geschreven. Een vraag die wordt opgeworpen is of hij meer aan Hillary denkt these days dan andersom. Een grappige, maar onzinnige vraag met een onmogelijk antwoord. Er wordt wat bespiegeld over dat Hillary wel degelijk gewonnen had, ze had 2,9 miljoen meer stemmen in de popular vote, dat is natuurlijk niet niks, maar dat Trump er door het kiesstelsel toch met de zege vandoor ging. Afijn, we weten hoe het ging. Ik moet hier en daar een paar woorden opzoeken en leer dat de uitdrukking it goes rather swimmingly betekent dat het aardig vlot verloopt. Hillary heeft weliswaar zelf niet echt gewonnen, maar wel de weg vrijgemaakt, dat blijft toch een mooi woord met oeverloze herinneringen, voor veel andere vrouwen, zoals Michelle, Oprah, Ivanka en nog een paar die ik nog niet ken.
De New York Times doet mij ook denken aan die andere krant, de New York Herald Tribune die ik ken van de heldere stem van Jean Seberg in A bout de souffle van Jean-Luc Godard. De film opent er zo ongeveer mee, wanneer zij de krant op straat aan de man probeert te brengen en de man naast haar komt lopen, een prachtige rol van de altijd rokende Jean Paul Belmondo. Dat kon toen allemaal nog. De film speelt in het Parijs van 1960 en in beeld herkennen wij rechts de linkerflank van een witte Renault Dauphine, zoals mijn vader had in die tijd, toen wij van Apeldoorn naar Rotterdam verhuisden, met de kleine ronde knopjes aan de binnenkant van de rood beklede portieren en de enorm lange versnellingspook tussen de kleine voorstoeltjes. Het is een wonder dat mijn vader ooit in die auto heeft kunnen rijden. Links zien we dan een fraaie lelijke eend uit die tijd, die mijn vader in de jaren daarna reed, maar die nog veel langer bij ons in Rotterdam doelloos op de oprit stond, omdat mijn vader niet meer reed en wij nog geen rijbewijs hadden. Later is het hele verhaal nog een keer verfilmd met Richard Gere en Valérie Kaprisky, maar toen was alles al voorbij.
Ate Vegter, 22 januari 2017
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 