Het is woensdagmorgen en we gaan naar school. Piep maant mij tot spoed, want ze wil niet te laat komen.
‘Welke schoenen zal ik aantrekken?’ vraag ik, ‘jij mag kiezen.’
Ze kiest de schoenen die ik voor vaderdag gekregen heb. Even later staan we buiten met de fiets. Ze gaat graag bij mij achterop omdat ze op de bagagedrager mag staan. Ze moet zich wel goed vasthouden, want het is niet helemaal zonder risico. We genieten allebei van dit kleine avontuur, waarbij balans en samenwerking belangrijk zijn.
Bij school klimt ze eraf en ik geef haar een kus en zij mij. Dat doet ze niet altijd. Soms rent ze zo naar binnen, wars van elke vorm van contact of intimiteit. Ze is nog op tijd en ik fiets alleen terug. Het is het mooiste ritje van de week en ik geniet er elke keer van om haar naar school te brengen. Ik kan niet zo goed uitleggen waarom dat zo is, maar ik voel me altijd een beetje treurig wanneer ik terug naar huis fiets, de andere ouders vrolijk groetend, dat wel. Hoe lang zal ik haar nog naar school brengen? Hoe lang zal het nog nodig zijn? Ik denk dat ze nu al zelfstandig de weg weet, maar het is nog te vroeg om het los te laten, voor haar, maar zeker ook voor mij. Er komt een moment waarop ze niet meer naar school gebracht hoeft te worden. Dan zal ik het nog een tijdje blijven doen en dan komt er een dag dat ze het niet meer wil, omdat het kinderachtig is om door je vader of moeder naar school gebracht te worden.
Daarna zal ik het me nog lang blijven herinneren. Zoals ik nu nog weet hoe ze ooit naar de peuterspeelzaal ging, leerde fietsen, lopen en praten en aan de borst lag. Het zijn gemakkelijk toegankelijke herinneringen, die soms zo maar opflakkeren.
De laaste dagen komen ze wat vaker langs omdat Lief bezig is met de foto-albums van de afgelopen jaren. O, wat is ze nog klein en wat zijn we allemaal nog jong. Hoe ouder de foto hoe jonger je bent en andersom. Het is een onomkeerbaar proces en het is precies daar waar de toekomst overgaat in het verleden, het nu waarop je de foto maakt.
‘Papa snel, maak een foto, met Tommy!’ Dat is nu alweer gisteren. Ik bewaar ze met liefde op de iPhone, de computer, de backup en in mijn hoofd. Straks komen daar dan de fotoalbums bij. Wat wil je, mat of glanzend?
Ate Vegter, 24 januari 2017
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 