928 Nico ter Linden 1936 – 2018

Het verhaal gaat dat de vrijzinnge dominee Nico ter Linden is overleden. Hij was al een tijd ziek, maar nu is dan zijn tijd gekomen, want zo zeg je dat, wanneer iemand overleden is. Tenminste, zo kun je het zeggen. je kunt het ook op een andere manier zeggen. Daar heb je woorden voor.

Nico ter Linden was iemand die heel graag bekende verhalen met zijn eigen woorden vertelde. Hij was dominee, ja dat zijn niet meer de gezaghebbende leermeesters van de tijd zoals vroeger in mijn jeugd, toen de dominee nog de autoriteit was die het woord verkondigde. In die tijd, die jeugd van vroeger, waarin elke autoriteit wankelde en het leven en samenleven van mensen opnieuw geschreven moest worden, besloot Nico dominee te worden. Hij wilde helemaal geen dominee worden, maar kreeg opeens de geest en zag in het vak allerlei mogelijkheden. Het verhaal gaat dat hij in miltaire dienst zo schrok van het platte leven dat hij juist daar de verdieping zocht en die vond in de theologie en het ambt van predikant omdat hij dan bij de mensen kon zijn en verhalen vertellen. Hij dacht dat hij dat wel kon en hij heeft het zijn hele leven gedaan, verhalen vertellen en luisteren. Misschien heeft hij nog wel meer geluisterd dan verteld. Ik weet dat niet maar hij heeft zo’n mooie en bedachtzame stem dat ik zomaar denk dat hij heel goed kan luisteren.  Nico was jarenlang dominee van de Westerkerk en dan is een beetje luisterend oor wel handig. Hij kreeg steeds meer zijn eigen stem en sprak ook vele buitenkerkelijken en oudkerkelijken aan. De twijfelaars voelden zich wel bij hem thuis. Hij was een man met een eigen gezicht en een eigen visie. De hemel bestond volgens hem alleen in de fantasie en de opstanding van Jezus zag hij als metafoor. Nou ja, dan heb je de poppen wel aan het dansen, dat begrijp je en hij werd dan ook niet door iedereen op handen gedragen, maar wel door velen. Voor hem lagen Godsvertrouwen en zelfvertrouwen vlak naast elkaar, als ze al niet synoniem zijn. Hij behoort dan ook tot die theologen die de boel wel opgeschud hebben, juist om de bijbel terug te geven aan de mensen, zonder al die geheimtaal, die hij ook eerst zelf moest leren verstaan, zoals hij zelf zegt.

Gelukkig kreeg hij van de Stichting de Keizerskroon de kans om te gaan zitten en het allemaal op te schrijven in een serie mooie boeken, waarin hij de bijbelse verhalen op zijn eigen wijze navertelt en waarin hij ook veel inzicht verschaft in de omstandigheden waaronder het geschrevene tot stand gekomen is. Zijn visie op de bijbel en zijn verhalen kan ik niet beter samenvatten dan hijzelf heeft gedaan in de drie woorden die zijn boeken als titel dragen: Het verhaal gaat…

Ate Vegter, 31 januari 2018
www.atevegter.wordpress.com