Afgelopen maandag was de geboortedag van mijn moeder. Het was een zachte dag, net voor de kou inviel en er was nog geen ijs te bekennen. Nu ligt er wel iets, maar het heeft een gevaarlijke dikte, net wel net niet, zodat er vandaag veel kinderen, jongens eigenlijk alleen, door het ijs zullen gaan.
Dat was vroeger wel anders toen mijn moeder nog haar verjaardag vierde, want zo mag je het nu niet meer noemen nu ze alweer een paar jaar geleden overleden is en het voelt ook een beetje als mosterd na de maaltijd om er nu nog over te beginnen, maar ze blijft in mijn hoofd zeuren vanaf een ondefinieerbare lokatie en door een jarenlange ervaring weet ik dat wanneer mijn moeder niet ophoudt maar aanhoudt, het beter is om te luisteren en de deur even open te gooien, want 101 word je ook niet elke dag en zij zeker niet meer.
Wij woonden vroeger in Rotterdam aan de singel, de Schiebroeksesingel om precies te zijn en in de winter bonden wij in huis onze schaatsen om, en kluunden dan over de straat zo het ijs op. Toen mijn vader in 1985 overleed verhuisde mijn moeder twee jaar later naar een seniorenwoning aan de overkant van datzelfde water. Wanneer wij dan op haar verjaardag op bezoek kwamen, namen we altijd onze schaatsen mee. Nou ja, alleen wanneer er ijs lag, dat begrijp je, maar in mijn herinnering lag er altijd ijs en was mijn moeder vreemd genoeg altijd op zondag jarig zodat wij mooi konden komen schaatsen en tegelijk haar verjaardag vieren en elkaar weer zien, want dat was de tijd dat alle kinderen en kleinkinderen gewoon op bezoek kwamen en de liefhebbers konden dan mooi met haar naar de kerk, wat mijn moeder altijd heerlijk vond, wanneer ze weer met een hele rits kinderen in de kerk zat, net als vroeger, haar vroeger bedoel ik dan.
En wij wisten al helemaal niet dat we daar gezellig op de bank samen het verleden aan het spinnen waren zoals dat nu alleen nog in onze herinnering bestaat. We hadden echt geen idee, maar het is toch niet anders. Ik geloof niet dat ik mijn moeder ooit heb zien schaatsen, maar wel ging ze een enkele keer mee het ijs op. Je kunt je dat nu niet meer voorstellen, maar zo gaat dat en voor je het weet kun je het je van jezelf ook niet meer voorstellen, maar laat ik niet op de zaken vooruitlopen, want voor je het weet is vandaag ook al weer verleden tijd en daar heeft niemand wat aan.
Ate Vegter, 10 februari 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 