De afspraak is dat ze om vier uur langskomen. Ze komen de familiaire blokkendoos brengen. De kinderen zijn er te groot voor geworden en wie wil hem nu nog hebben? Alleen mijn broertje en ik melden zich, maar Canada is te ver van huis en Monnickendam is goed te doen.
Piep is op een partijtje. Dat is wel jammer, want ze zijn met drie kinderen, jongens nog wel, van dertien, elf en van de jongste ben ik de leeftijd vergeten. Hij keek al heel donker toen ik bij binnenkomst zijn naam verkeerd zei, ik noemde hem Koen, terwijl hij Teun heet en dat vindt niemand leuk, ook mijn neefje niet, ook al identificeer ik me juist met hem het meeste omdat hij de jongste is, maar dat zal hem worst wezen.
De oudste vind ik ook interessant, want die is dertien, lees Dertien van David Mitchell, een prachtig boek over juist die mooie leeftijd. Hij zit met zijn wanten aan en ijsmuts op aan tafel en houdt die ook onverstoorbaar op terwijl hij plakplaatjes van Donald Duck op het hoofd van zijn broer plakt, want het is winter en ik ben een puber. Ik kan daar echt van genieten en zij genieten van poes Tommy, die zowaar niet wegloopt van al die jongensdrukte, maar heel aanhalig wordt en gek is op de schoenen van Derk, eh, Teun, die dat maar matig interessant vindt. Het leukste vinden ze nog Tommy achter de rode stip van het laserpennetje te laten aanjagen, wat hij doet totdat hij doodop is en het belooft een leuke middag te worden met koffie en water en fris totdat mijn neef even zal uitleggen hoe de familie in elkaar steekt.
Oom Ate is de broer van oma… Ja, hé hallo, dat oom zit mij al niet lekker maar dit klinkt wel heel erg als een enorme aartsvader, ja. Word ik hier zomaar even weggezet als een soort oom Lodewijk, oom Tamme, tante Jantje en tante Fenna, hoe heten al die gasten van vroeger die ik niet ken, maar wat de broers en zussen van mijn opa en opoe waren, waar ik met veel respect over moest praten, zei mijn moeder altijd. Oom Lodewijk was nog vernoemd naar onze stamvader Louis de Vallon, de Franse troubadour die hier met zijn viool de meisjes het hoofd op hol bracht, onze Adamo avant la lettre.
Nu heb ik van Joseph Heller geleerd dat als je iets wilt ontkennen je het juist moet bevestigen dus ik zeg, ja oma is heel erg oud hè, en daar zitten ze gelijk een partij te knikken alsof het eersteklas losbollen zijn. Ja, ik ben het jongste broertje van oma, probeer ik nog te redden wat er te redden valt, maar meer dan een wat meewarige blik krijg ik niet. Het moet voor mijn ego als een verloren middag worden beschouwd. Ik spreek met mijn neef af een keer met hem naar de Oostvaardersplassen te gaan, maar dan wel zonder de kinderen.
Ate Vegter, 11 februari 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 