Die vader van mij begint toch steeds meer te leven naarmate hij langer dood is. Alsof hij het allemaal toch nog een keer wil uitleggen, hoe het leven in elkaar zit en hoe je daar mee omgaat en vooral dat wat de mensen zeggen geen enkel houvast biedt. Zolang hij er zit en aan het woord is luistert iedereen naar hem en je kan het eigenlijk niet geloven dat dat moment, ja dat dat hele leven voorbij is.
Het leven van mijn vader en mij kent verschillende perioden, ten eerste de prehistorie, toen we er allebei nog niet waren, de jonge jaren van mijn vader, zeg maar de Stormtijd, dan de tijd van de hunnen, waarin mijn vader alleen nog maar de vader van mijn broers en zussen is, dan het metzoonicum, de grote bloeitijd van onze relatie, we zijn er dan allebei, van 1953 tot 1985 en dan begint met zijn overlijden de tijd van de grote Derkloosheid en de ontwikkeling van het Ateïsme. Het is achteraf misschien niet zonder betekenis dat ik vijf maanden voor zijn dood uit de kerk ben gestapt.
Die jaren samen zijn dan nog weer onder te verdelen in de tijd van de witte overhemden, zeg maar de gouden eeuw waarin mijn vader vertegenwoordiger is en ouderling en de rokende dominee een goede vriend aan huis en dan de tijd van de gemakkelijke truitjes en de effen champagnekleurige overhemden en ten slotte de tijd van het geblokte overhemd met korte mouw, de baard en de duiven, waarin mijn vader in de wao zit, wat later ongemerkt overgaat in de aow met een klein aanvullend pensioentje. Dat is ook de tijd van de huurders.
De mooiste tijd is de tijd die ik mij nog scherp kan herinneren en die zich afspeelt tussen mijn vijftiende en mijn vijfentwintigste, de tijd waarin mijn vader tussen de vijftig en de zestig is en de wijsheid nog in pacht heeft. Het is de tijd van de Hanomag en de wijn, de laatste jaren dat hij nog werkt en de eerste jaren thuis. Het is de tijd van de eindeloze gesprekken over alles en wanneer ik voor het eerst een fototoestel heb gekocht, maak ik ook foto’s van al die gewone momenten, waarvan ik dan nog niet weet dat het de spijkers zullen worden waaraan mijn hele geheugen hangt.
Ate Vegter, 17 maart 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 
Een mooi stukje over je vader Ate! Een vondst ook om daarbij de tijd in het soort overhemden af te meten! Ook zijn leeftijd in analogie met de jouwe sprak mij aan.
Als ik naar foto’s van mijn vader zaliger kijk ben ik ook af en toe aan het rekenen hoe oud hij daar is. Dan realiseer ik me ineens dat hij daar nog maar 40 was, maar voor mij was dat toen al heel oud. Dat kwam ook door de kleding: altijd een overhemd en een jasje, een pantalon met vouw, altijd het haar stijf gekamd. Dat was die generatie.
LikeGeliked door 1 persoon
Wat leuk Sander dat je het leest en reageert! Ja, het verleden is alles wat we hebben en zelfs dat niet meer…
LikeLike
Inderdaad een vondst om de tijd met je vader te beschrijven zoals je dat doet. Het lijkt me best heftig om je vader al zo jong te verliezen. Ik heb met mijn vader mee geleefd vanaf mijn tijd als eerste Hun eind 1951 tot zijn tijd als laatste der Mohikanen begin 2012. En hij heeft tot het laatste toe de wijsheid in pacht gehouden (Volgens mij hadden vaders in die tijd allemaal de wijsheid in pacht). Als ik terugkijk, was hij natuurlijk een enorm broekie toen hij op zijn 24ste zijn eerste en op zijn 25ste zijn tweede kind kreeg met mijn destijds respectievelijke 21 en 22-jarige moeder. Ze waren beiden de jongste, en nakomertjes, in hun gezin van oorsprong. Om te kunnen overleven, moesten ze allebei die wijsheid wel tot grote hoogte opschroeven. Wat ze ook gedaan hebben.
LikeGeliked door 1 persoon
Prachtig Joke. Wat een mooi verhaal.
LikeLike