Het is zaterdagmorgen, tegen tienen en waar normale mensen op dit tijdstip de krant lezen sta ik met een aantal andere papa’s te praten over het verschil tussen handbal en volleybal en hoe heerlijk het is dat je binnenkort weer beide buiten kunt spelen. Hoe heeft het met mij zover kunnen komen?
Het is de tweede uitwedstrijd van het volleybalseizoen van Piep. Deze keer is het in Wognum en wie Wognum zegt, zegt DSB Bank Dirk Scheringa, failliet, problemen en frustratie. Het kan niet anders dan dat deze gemeenteraad onlangs besloten heeft tot een schitterende, gloednieuwe sporthal, alleen al om het tot ver buiten de regio geschonden imago weer wat kleur te geven. Daar kunnen we in Waterland nog wat van leren. Aan de andere andere kant gaat er hier zo weinig mis dat er geen diepgaande gevoelens van frustratie leven om de behoefte aan compensatie te rechtvaardigen. Laten we de boel een beetje opknappen, dan zien we later wel, is hier de gebruikelijke redenering, maar ik dwaal af.
Ik sta voor de Grote Kerk, het is zaterdag en we wachten tot iedereen er is. Dat is wat we doen. We doden de tijd. Lief is er niet bij. Zij gaat straks naar de weggeefwinkel voor leuke jurkjes en de afspraak is dat we elkaar daar vanmiddag ontmoeten zodat ik ook nog vijf boeken kan uitzoeken. Ah, daar gaan we. We springen in de auto. De vorige keer reden we in groepsformatie met de snelheid van een slak die de weg kwijt is op een boterham met stroop, maar deze keer scheurt onze leider ervandoor alsof het leven van de kinderen er vanaf hangt. Een paar keer tikt mijn snelheidsmeter de 160 aan, wat in werkelijkheid volgens de TomTom niet meer is dan een geruststellende 148 kilometer per uur.
In Wognum arriveren we bij een prachtige, spikslinternieuwe sporthal, met een kantine tegen de speelzaal aangeplakt, met daartussen twee grote uitnodigende openslaande deuren. Dat is handig. Op het glas hangt een briefje dat deze deuren niet bedoeld zijn om naar binnen te gaan maar alleen als nooduitgang gebruikt mogen worden. De Dirk Scheringa Sporthal zou je kunnen zeggen. We lopen een lange gang door en in de verte zie ik plotseling iedereen achter een deur verdwijnen. Kleedkamer Meisjes VVM staat er op, zie ik even later. Er is geen haar op mijn hoofd die een deur met deze tekst binnengaat en ik sleep mij naar de kantine, met goed zicht op de speelvelden. Even ga ik nog de tribune op ter aanmoediging. Dat helpt. Alle wedstrijden verlopen vlekkeloos, al worden ze allemaal verloren. De eerste zelfs met zeven-nul en de tegenstanders scanderen na afloop keihard ‘Zeven-nul! Zeven-nul!’ Het snijdt door mijn ziel en ik haat meisjes die zo van mijn dochter winnen. Piep kan er gelukkig wel om lachen.
Het leed is geleden en even later rijden we in rustige vaart naar de weggeefwinkel. Dat kan ook niet anders want vlak voor mij rijdt iemand met de opdracht om de hele N247 van Hoorn tot Edam minder dan zeventig te blijven rijden, wat er ook gebeurt. Ik zoek vijf boeken uit voor de thuisbibliotheek, waarvan er inmiddels al weer twee verdwenen zijn.
Ate Vegter, 8 april 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 