1008 Broer

Het is dinsdagmorgen rond half tien wanneer mijn zus belt. Ik zit op mijn werk en ze  belt mij nooit onder werktijd, dus het is slecht nieuws. Dat klopt. Mijn broer heeft een hartstilstand gehad. Het is een klap die hard aankomt. Mijn op-één-na oudste broer is in november overleden en ik ben nog niet toe aan de volgende, slaat onmiddellijk door mij heen. Ik heb drie broers en drie zussen, maar toch.

Voor wie het niet weet, mijn broer woont in Canada en dat is veel te ver weg wanneer je zo’n bericht hoort. Ik wil er eigenlijk gelijk even langs. Niet voor een paar dagen maar gewoon even naar het ziekenhuis, een half uurtje op bezoek, kijken hoe het met hem is. Ik voel heel erg hoe graag ik dat wil en hoe pijnlijk groot de afstand is, waardoor het niet kan. De laatste keer, het laatste moment dat we elkaar zagen was op Schiphol. Altijd maar weer Schiphol. O, ik haat Schiphol (luister naar Peter Koelewijn, KL 204). Plaats van afscheid nemen en je groot houden, plaats van het beste en tot kijk. En steeds voor jaren.

Gelukkig hebben we een hechte familie en helpen moderne middelen ons afstanden te overbruggen, bla bla bla. Hij zit, pardon hij ligt veel te ver weg. Of ik natuurlijk. Het is maar hoe je het bekijkt. Hij is in goede handen en zijn gezin staat als een liefdevolle bos bloemen om hem heen. We worden goed op de hoogte gehouden en na een paar spannende dagen begint het herstel. Ik voel opluchting en bevrijding. Het gaat boven verwachting goed, al zijn er nog veel onzekerheden. Ik vraag mij af of hij nog weer kan autorijden, gitaarspelen en reizen. Zal ik hem nog weer een keer zien op Schiphol? Plek van liefdevolle ontmoeting, plaats van omhelzing. Wat heerlijk dat je er bent. De berichten zijn gunstig en het tempo goed, maar altijd veel te langzaam natuurlijk. Hij neemt weer zelf de regie in kleine dingen en ik geniet van elke stap die hij liggend in bed doet. Het is mooi om iedereen te horen, zijn  vrouw, zijn kinderen, onze brussen. Het is een koor van vertrouwde stemmen waarin iedereen het haar of hem toevertrouwde instrument nu voor mijn broer op zijn mooist speelt. Een orkest en koor tegelijk, in grote harmonie spelen en zingen wij de melodie van tranen en hoop.

Het gaat goed, er is verbetering, er is weer humor, zijn karakter en stem zijn weer terug. Er is nog een lange weg te gaan en zonder autorijden duurt het allemaal misschien langer dan je wil, maar de vooruitzichten zijn goed en de klap ligt achter ons, nu al opgenomen door het verleden. Opgelucht haal ik adem.

Ate Vegter, 21 april 2018
www.atevegter.wordpress.com