Het is een wat vreemde dag met veel onnodig overleg, een drukkende temperatuur en een vage hoofdpijn wanneer ik naar huis ga. Ik wissel thuis van voertuig en fiets naar de lokale kinderopvang, aan de rand van een atletiekveld: Gebruikt u onze baan wees dan sportief word lid van AV Monnickendam. Dat zal de atletiekvereniging zijn.
Ik blijf uit de buurt van de baan om maar geen lid te hoeven worden. Ik loop al genoeg en gun iedereen zijn verenigde atletische bewegingen, maar samen rennen lijkt mij niks. Bij het gebouwtje dat er uit ziet als een skybox zonder gewone-mensentribune haal ik Piep op die nog even haar slijmrecepten moet afmaken, maar dan gaan we ook echt naar huis. We hoeven niet meer langs de Deen, alles is klaar voor het eten en we fietsen op ons gemak, om de beurt de kop nemend. Ik zie wel dat ze af en toe de hele breedte van de weg tot haar route rekent dus ik maan haar naar rechts, maar verder gaat het goed. Tot ze ploseling roept: ‘Papa, stop!’ Ik sta stil voor ik er erg in heb en overzie de situatie. Ze heeft haar fiets aan de rand van het fietspad geparkeerd en is het gras ingedoken. ‘We gaan zonnebloemen plukken voor mama! Een verrassing!’ Ik vind het een heel leuk idee en kijk hoe ze de paardenbloemen en boterbloemen tot een fraai veldboeketje ordent. ‘Deze wil ik ook!’ zegt ze, terwijl ze er nog wat ander gespuis tussenvoegt waarvan ik niet weet hoe het heet. Het duurt even, maar ik heb geen geduld nodig. Er is geen mooiere plek om deze tijd dan hier langs de stille Waterlandse Zeedijk. Het boeketje moet uiteindelijk in haar fietsmandje, maar dat past niet, dus dan moet haar jas in mijn mandje. Ze regelt alles zonder woorden en we rijden opgewekt weer verder, langs de rotonde, op de rem het holletje af en dan over de Niesenoortsburgwal, waar we onze tuin al kunnen zien bloeien, want ook daar is het lente.
Meer geluk is nauwelijks haalbaar, nu ik zie dat mijn dochter ook spontaan bloemen plukt, net als mijn moeder ooit, toen ik zo jong was als mijn dochter nu. Ik weet dat ik het niet moet doen, maar vraag haar toch aan wie ze mij doet denken met die vers geplukte bloemen. Het antwoord kan niet duidelijker zijn: ‘Ja, papa, dat weet ik heus wel, dat is de oude oma die dood is. Die deed dat ook. Dat vertel je altijd!’
Ate Vegter, 24 april 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 