1024 Hotel Der Jägerhof Willesbadessen

Net op het moment dat ik aan mijn stukje wil beginnen, we zitten even wat te drinken op het terras, wordt Sofieke aangevallen door vier knakworstterroristen, uitgegroeide harige hansworstteckels, die haar in het Duits afblaffen en gezamenlijk meer herrie en paniek veroorzaken dan de Damschreeuwer een paar jaar geleden. Het loopt allemaal goed af behalve dat de eigenaresse de lieve hondjes nu voortdurend op oud-Duitse wijze hardhandig verbaal corrigeert. Ik zal het niet herhalen. Je wil niet gelijk aan het begin al de stemming bederven.

Nederland is een onrustig land. Je merkt dat misschien niet elke dag, maar nu wij er even uit zijn, valt het me op. De maximale snelheden variëren in ons prachtige land per kilometer en hebben geen enkele relatie met de gesteldheid van de weg. Vroeger mocht je tachtig kilometer op provinciale wegen en was er geen maximumsnelheid op de snelwegen. Zo heetten ze niet voor niets.

Toen kwam de oliecrisis en legde Joop de Uyl uit dat het nooit meer zou worden als vroeger. Honderd kilometer werd de norm. Iedereen begreep dat. Sindsdien is er veel verbeterd, ook door de toename van de digitalisering, maar niet op de Nederlandse snelwegen. Je mag op de snelweg nu 80 rijden of 100 of 120 of 130. Er is geen peil op te trekken. In je TomTom wordt de maximumsnelheid ook aangegeven, maar de momenten dat die snelheid gelijk is aan de borden langs de weg zijn zeldzaam. En dan heb je nog de trajecten waar een variabele limiet heerst. Hoe variabel en wat de limiet op dat moment is staat er vandaag even niet bij, maar we rijden toch maar door, de gemiddelde snelheid van de overige weggebruikers aanhoudend. Dat is overigens geen strategie die ik aanbeveel want op sommige wegen, de A1, A2 en de A4 bijvoorbeeld varieert de limiet voortdurend. Een paar weken geleden reed ik 126 km per uur waar je 120 mocht. Maar je mocht er 100 en het kostte 208 euro. Geen enkel verweer mogelijk en geen zinnig mens die het kan bedenken of verdedigen. Gelaten reken ik af, wat gelukkig steeds gemakkelijk gaat en ik vergeet het incident. Ik spek graag de kas van het land. Daar worden hele goede dingen mee gedaan en de inkassering is efficiënt.

In Duitsland is dat allemaal ganz anders. Er mag overal 130 worden gereden, wat bij de grens aangegeven wordt en verder hebben ze het er niet over. Wanneer er werkzaamheden zijn mag je negentig en dan rijden ze ook bijna allemaal negentig. Even later schakelen ze weer op naar 130. Zo kom je nooit voor verrassingen te rijden. Behalve natuurlijk als je net even wil uitrusten van de tomeloze rit en een glaasje hebt besteld om vervolgens overvallen te worden door vier bifi’s. Je kan zeggen wat je wil, maar er gebeurt hier genoeg en we zijn nog niet eens begonnen. Straks gaan we lekker eten en morgen spazieren im Wald. Het ziet er prachtig uit allemaal. Het lijkt wel vakantie. En Sofieke moet erg lachen dat ze kaas hier Kees noemen.

Ate Vegter, 6 mei 2018

http://www.atevegter.wordpress.com