1038 Pas Vijfenzestig

Mijn leven is een puinhoop. Laat ik het wat precieser lokaliseren, want zo erg is het nou ook weer niet, maar de tuintafel is een teringzooi. Dat heb je ervan. Ondertussen ben ik nu wel officieel bejaard, al heb je daar tegenwoordig weinig meer aan en moet je gewoon doorwerken, wat gezien de kosten van de hypotheek ook zijn voordelen heeft.

Het was een prachtig feest. Ik denk dat Tommy nog nooit zo uitgebreid en laat en luidruchtig zijn verjaardag heeft gevierd. Ik weet het wel zeker want het was zijn eerste. Vandaag is dan de mijne en morgen is Laura jarig. Feest, feest, feest.

Ik moet zeggen, het was ook heel goed voorbereid. Het weer was dik in orde en de drank ook. Ik geloof dat er 21 flessen wijn doorheen zijn gegaan en dan reken ik de alcoholvrije wijn vanzelfsprekend niet mee. De boodschappen hadden we zaterdag gedaan en op zondag hebben we alles klaargezet en voorbereid. Niks bijzonders, gewoon zoals dat gaat met feestjes. Wel een woord van dank aan mijn schoonmoeder die met kipvleugeltjes kwam overvliegen.

Laura had mij met de kinderen naar het Hemmeland gestuurd om zelf nog de puntjes op de i te zetten. Ik zeg nog, er staat al een puntje op, maar ik moest toch weg, want ze wilde om zeven uur klaar zijn zodat ze nog even kon chillen. Ik heb echt never nooit wat in de gaten van te voren, hè, maar om zeven uur zaten we dus kant en klaar en komt mijn familie binnenwandelen, allemaal tegelijk alsof het afgesproken was. Dat was het ook, maar alleen met Laura en niet met mij.

Nou ja, in ieder geval kreeg ik omdat het 65 en dus een kroonjaar is, zoals mijn moeder dat zou zeggen, een fotoboek van mijn leven. Tot nu toe dan hè. Prachtig, prachtig, mooi. Heel erg leuk om alles nog eens terug te kijken. Tot mijn verrassing ook nog aardig wat foto’s die ik niet kende. Maar je zit soms in fotoboeken op een manier waar je helemaal geen idee van hebt. En een prachtige slotpagina van Sofieke die ik hier graag citeer:

Papa, jij bent lief
Jij bent mijn hartendief
Jij bent een held
Jij geeft mij veel geld
Nu ben ik klaar
Stoppen maar

Kan zo in de poëziekalender. Zo viel het hoogtepunt vroeg, maar we zijn doorgegaan tot laat. Die wijn, hè. De muziek was ook prima. Ik hoefde maar aan een nummer te denken en even later werd het gedraaid. Met om twaalf uur een speciaal optreden van Koerse, Scherpenzeel en Boddeüs: ‘Je wordt ouder Ate, geef het maar toe…’ De rest van de tekst ben ik vergeten. Dat mag op mijn leeftijd.

Ate Vegter, 21 mei 2018
www.atevegter.wordpress.com