1055 Twaalf jaar getrouwd!

Vandaag is het onze trouwdag. Twaalf jaar geleden alweer. Ik weet het nog goed, het is op een dinsdag en prachtig weer en… maar laat ik bij het begin beginnen. Aanvankelijk willen we op 20 juni trouwen. 20-06-2006, dat lijkt ons een mooie datum, ook voor in de ringen.

Maar het loopt anders. Mijn broer Wobbe komt dat jaar met zijn vrouw naar Nederland. Ze zullen begin juni hier zijn en dan onze bruiloft net missen. Zo schuiven wij iets naar voren, naar 6-6-6, wat ook een hele mooie datum is en gemakkelijk te onthouden, anders zat ik hier niet. Maar ook aan deze datum kleven bezwaren.

Wanneer we in ondertrouw gaan maak ik nog een min of meer terloopse opmerking dat het wel druk zal zijn op zo’n populaire datum, maar volgens de klerk is er verder niemand die op die dag wil trouwen want 666 is het teken van het Beest, kijkt ze mij bestraffend aan. Dat weet ik natuurlijk ook wel en ik heb er een stille vreugde om, maar nu ze mij uitdaagt zeg ik dat dat alleen geldt voor de mensen die daarin geloven. Ongelovigen hebben sowieso niets te vrezen. Afijn, ze pakt toch maar de papieren en vraagt mij of ik ben wie ik ben en dat kan ik gemakkelijk bevestigen, want dat is nooit anders geweest en dan vraagt zij of Laura Petra Mars is… Pardon? Ja, Petra Mars, geboren 22 mei enzovoort. Ja, ja, ja, die datum klopt wel, maar dat is mijn zusje, lacht Laura. De gemeenteambenaar kleurt rood tot over haar oren, verontschuldigt zich en is weg om even later met het goede setje papieren terug te keren. Zo zie je maar, was ik bijna met mijn schoonzusje getrouwd. Die al getrouwd is hè, daar geven ze dan weer niks om.

In ieder geval wordt alles goed afgesproken en geregeld en staan wij op 666 om negen uur met de hele mikmak op de stoep van het stadhuis. Omdat we gratis trouwen staan we gepland in de kleine zaal, maar de attente beveiliger van het gemeentehuis denkt daar heel anders over en zodra hij de grote groep genodigden in de smiezen krijgt loodst hij ons naar de grote Raadzaal, zodat wij voor niks op stand kunnen trouwen.

Dat gaat dan nog niet zonder slag of stoot, want er is iemand ziek en zijn vervangster heeft er niet op gerekend, is er niet op gekleed, dat zien wij ook wel, en heeft er ook geen zin in en ze wil per se niet op de foto of gefilmd worden, kortom, zo een met sterallures die denkt dat de hele dag om haar draait. Ze weet ook niet wie wie is en wordt steeds zenuwachtiger. Om haar oriëntatie enigszins te richten vertel ik haar dat wij het bruidspaar zijn. Ze doet haar verhaaltje en wij zeggen ja tegen elkaar. hartje

Ondertussen is er op de achtergrond nog wel enige onrust want mijn nichtje die de ringen zal aangeven staat inmiddels bij het oude stadhuis op het Noordeinde, waar zij tot haar verbazing niemand aantreft. Wij weten dat op dat moment allemaal niet en gelukkig is ze toch nog net op tijd om buiten adem de ringen te overhandigen.

Je vraagt je wel eens af waarom kunnen ze zo’n dag niet een beetje fatsoenlijk in het honderd laten lopen en mijn zus spreekt al direct schande van de dienstweigerende ambtenaar, maar ik vind het wel een mooi verhaal en denk dat komt later nog wel van pas.

Ondertussen is het allemaal al weer even geleden en is ons huwelijk rijkelijk gezegend met een prachtige dochter die ons leven elke dag zin, zorgen en plezier geeft en met wie we vanavond dan ook graag samen een lekker hapje gaan eten.

Het echte bruiloftsfeest is op 6-12-18 (als je mooi begint, wordt de rest ook vanzelf mooi), wanneer wij 12½ jaar getrouwd zijn, maar nu alvast een kusje voor de bruid.

Ate Vegter, 6 juni 2018
www.atevegter.wordpress.com