Wanneer ik vanmorgen koffie zet, moet ik een nieuw pak openmaken. Er zit zo’n mooi inkepinkje in het zilver waardoor je het pak zo kan openscheuren, maar nu lukt dat niet. Ik pak een schaar en knip de punt eraf en giet de koffie in de bus. Ik voel de hardheid van het pak zich ontspannen en zacht worden als tijdens een meditatieve massage en als altijd past het precies, waarna ik de koffie zet.
Ik moet hierdoor denken aan mijn vader die misschien een of twee keer in zijn leven een pak koffie in zijn handen heeft gehad. Het zal midden jaren zestig geweest zijn dat ik hem in de keuken een pak uit de kast zie pakken en hij er verwonderd naar kijkt, het doelbewust bevoelt en het dan aan mij geeft met de historische woorden: ‘Kijk jij eens, jongen. Die koffie is niet goed meer. Dat pak is keihard.’ Ik weet mijn eigen reactie niet meer, maar ik zal ongetwijfeld hebben uitgelegd dat het niet oud maar juist vers is en dat het hard is door het vacuüm, ondertussen het pak lusteloos openscheurend of -knippend, al naar gelang het inkepinkje, want de goedkopere pakken hebben dat niet en ik kan mij niet voorstellen dat wij in die jaren Douwe Egberts drinken, want zo breed hebben we het niet en zo eigenwijs ben ik wel.
Het zijn de jaren dat mijn moeder regelmatig het woord lamlendig gebruikt wanneer ze het nodig vindt om mijn gedrag te beschrijven. Een woord dat ik in haar en mijn ouderdom niet meer gehoord heb, tot gisteren. Toen kreeg ik een innemende vraag van een lezer: ‘Heb je nou enig idee, wie er op dit soort lamlendige stukjes zit te wachten?’
Nee, eerlijk gezegd niet. WordPress houdt precies bij hoeveel je stukjes gelezen worden, maar niet door wie gelukkig, behalve wanneer ze reageren, dan kan ik wel zien wie het is, nou ja, ik kan de naam zien. Is het dan mijn broer, die ook vaak reageert, dan weet ik het wel, maar ik ken verder ook niet iedereen, dus ik antwoord: ‘Nee, geen idee, maar er zijn altijd wel mensen die het lezen en reageren.’ Ik begrijp dat wel, maar in dit geval niet, want hij had al eerder beloofd mijn stukjes niet meer te lezen. Je kunt ook veel beter je tijd besteden aan de lamlendige boeken van Elena Ferrante. Ik kom daar nog op terug.
Ate Vegter, 12 juni 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 
Treffend en herkenbaar. Douwe Egberts in de jaren zestig. We moeten leeftijdgenoten zijn.
LikeGeliked door 1 persoon
65?!
LikeLike
Inke-pinkje zo las ik het, ik dacht meteen aan het klooien met de vulling van de vulpen vroeger. En dat vingers dan onder de inkt kwamen, waaronder dus ook je pink, die daardoor dus ineens een inke-pinkje was geworden
LikeGeliked door 1 persoon
Hahaha, dat is heel grappig!
LikeLike
Die DE heb ik ingeruild voor een wat minder merk en die Ferrante heb ik ook nog ergens liggen. Nou hebben die twee niks met elkaar te maken maar zo heb ik wel een mooie insteek om trots te melden dat diezelfde lezer ook mij meldde niets meer van me te willen lezen.
LikeGeliked door 1 persoon
Heel grappig. Nu maar hopen dat hij woord houdt.
LikeLike
Over vroeger en ook over gevoelens; de harde DE, maar ook de harde woordkeus, die je lang bij blijft. Heel mooi Ate, om zo je gevoelens te kunnen uiten. Bekommer je niet om de niet-lezers; je schrijft toch niet voor hen. Bedankt voor de herinnering!
LikeLike
Danks. Ik maak er niet druk om. Het zijn mooie onderwerpen die worden aangereikt. Het leven zelf is het verhaal. 👍😎❤️
LikeGeliked door 1 persoon