1063 Een mooi bezoekje

Wanneer ik vanmorgen koffie zet ontdek ik dat ik de poes en de konijnen precies eten kan geven in de tijd dat de koffie doorloopt. Zo word ik op mijn oude dag steeds efficiënter en zal er nog een tijd komen waarvan de mensen zeggen wat ik nu nog niet weet. Dat is met gisteren wel anders. Daar weten we inmiddels alles van. Het lijkt een gewone dag te worden, maar dan liggen daar opeens mijn zus en haar man en dochter in de haven van Volendam.

Niet zomaar op straat natuurlijk, maar in het water aan de kade met hun prachtige schip de Mona Lisa, eh… de Anna Rosa. Het is dat mooie zwarte schip met een knalrode band om zijn voorhoofd. We sturen de buurmeisjes op tijd naar huis, eten wat vroeger dan normaal, en rijden tegen koffietijd, wat eigenlijk nog etenstijd is naar onze gezellige buurgemeente.

We parkeren in de vrijwel lege parkeergarage onder de Deen. Ik doe het zorgvuldig in de vakken, want wie dubbel parkeert dubbel betaalt. Ik vraag mij af hoe zo’n betaalautomaat dat dan precies registreert en hoever je met een of twee banden over de witte streep moet staan voor er echt sprake is van dubbel, maar inmiddels lopen we alweer naar buiten en ik laat het onderwerp verder los.

Dit is nu al de tweede keer in een paar dagen dat we hier over de Dijk in Volendam lopen en al die andere mensen van zondag zijn er ook weer. Het zit opnieuw afgeladen vol. Het lijkt wel of dat hier iedere dag zo is. Daar kan Monnickendam nog wel wat van leren, maar eigenlijk hoop ik wat dat betreft dat alles bij het oude blijft en rustig.

De begroeting is hartelijk en de stoelen staan al klaar en we drinken koffie met een aardbeienslofje erbij, die van Gutter die zo lekker zijn weet je wel en we kijken naar de zeilwedstrijden op de Gouwzee. De wind is mooi en het water lieflijk als een opgemaakt bedje. We praten over boten en boeken, over schepen en schrijven, over verhalen en vroeger.

Zo vliegt de tijd voorbij als een zeemeeuw en staan wij ernaar te kijken als de reiger bij de vistent. Hij kent de openingstijden. We lopen terug naar de Volvo en nog voor ik de motor kan starten staan de eerste foto’s al op de geheime familie-pagina op Facebook, zodat niets verloren gaat en wij alles kunnen vergeten.

Ate Vegter, 14 juni 2018
www.atevegter.wordpress.com