Er is een verbouwing gaande in de straat. Ook in een klein straatje kun je zaken groots aanpakken. We zijn gewaarschuwd en we leven mee. Ik vind het wel mooi zo’n verbouwing. Het is fascinerend om te zien hoeveel puin er uit een willekeurig huis kan komen en omgekeerd hoeveel bouwmateriaal erin kan verdwijnen zonder dat je daar later ooit nog iets van terug ziet. Soms ruik je het nog een tijdje, als nieuw kan het nog wel even ruiken, door het hout en het schilderwerk, fris en nog spoorloos.
Een paar weken geleden hoorde ik in de morgen verbouwingsgeluiden. Er werd geheid. Geheid? Jazeker, er werd geheid en onmiddellijk was ik in Rotterdam in de tuin van ons huis, waar op de achtergrond ook altijd werd geheid. Niet altijd maar vaak genoeg om bij dat beeld van die tijd te gaan horen.
Vandaag wordt er geslepen, denk ik. Wat er precies wordt gedaan, ik heb geen idee, maar ik ken het geluid als geen ander. Het is een hoog gierend geluid van metaal op metaal, vooraf- en achterafgegaan door een op gang komende dan wel uitlopende machine. Ik denk dat er metaal geslepen wordt. Ik zou even langs kunnen lopen om mijzelf te overtuigen van de geluidsbron, maar dat is niet nodig. Het zou mijn beeld alleen maar verstoren.
Het hoge gierende geluid brengt mij terug in onze tuin in Apeldoorn, waar ik van mijn tweede tot mijn achtste jaar woonde. Ik lig in de tuin, het is zomer, het is warm, ik verveel mij of ik ben aan het spelen, het doet er niet toe, opeens klinkt er een hoog gierend geluid van metaal op metaal, vooraf- en achterafgegaan door een op gang komende dan wel uitlopende machine. Ik denk dat er metaal geslepen wordt. Ik zou even langs kunnen lopen om mijzelf te overtuigen van de geluidsbron, maar dat is niet nodig. Het geluid komt van de ambachtsschool, vlak achter ons huis. Normaal hoor je daar niets van, een enkele keer wat getimmer of gerommel, maar op hoog zomerse dagen klinkt met enige regelmaat dit geluid.
De verplaatsing van mijn aandacht vanuit het nu naar dat huis en die tuin in de late jaren vijftig is onmiddellijk en direct, zeker en vluchtig, ongrijpbaar en weg voor ik er woorden aan kan geven. Voorbij, zowel de herinnering als de herinnering aan de herinnering. Weg. Ik kan er nog even aan terugdenken, mijmeren over het waarom en het hoe, ik kan er vast wel boeken over lezen over hoe dat werkt en zo, maar het moment is een moment en het is weg op het moment dat het komt. Tijd, verleden tijd. Is er iets anders dan verleden tijd?
Ate Vegter, 18 juli 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 