Alles wat hier nu nog verspreid in het landschap ligt wordt langzaam groter. Huisjes worden huizen worden flats worden hotels. De trein mindert al een hele tijd langzaam vaart, perst er de laatste meters uit en komt met een schokje tot stilstand. Nha Trang! Sofieke heeft als een roos geslapen en wij zijn wat brak, maar we staan keurig met de koffers in de rij te wachten tot we naar buiten kunnen. De conducteur helpt alle dames met hun koffers. We staan niet aan het perron. In de drukte van het station vinden we even later een taxi, die eerst verkeerd rijdt. Wanneer ik hem een foto van het hotel laat zien weet hij het direct. Het Muong Tangh Hotel is een van de hoogste hotels van de stad en we hebben een appartement op de 35ste verdieping. We checken in op de 36ste in een klein kantoortje, waar je je schoenen uittrekt. Er zit een aardig meisje zit die een hele andere culturele bagage en ervaring heeft dan wij tot op dit eerste gezamenlijke moment. Met met veel kunst- en vliegwerk komen we er samen uit. Zij heeft de borg, wij de kamer en ook de handdoeken zijn geregeld. Het appartement is ruim en het uitzicht fantastisch, maar de diepte afgrijselijk. Toch sta ik een paar keer op het balkon. Zo hoog boven een stad stond ik eerder alleen op de voormalige Twin Towers in de jaren tachtig. Ik zag een strijkje spelen in de andere toren, weet ik nog. De view over de beach is adembenemend. We installeren ons en doen de eerste verkenningen. Het is een hele drukke stadse omgeving, met relatief weinig westerse toeristen. Dat heeft voor- en nadelen: je voelt je wel heel erg in den vreemde en niemand begrijpt je. Beide gevoelens kunnen je natuurlijk overal overvallen, maar het is wel lastig om iets geregeld te krijgen. We storten ons in het straatgeweld voor wat dagelijkse boodschappen om te ontdekken dat dat hier heel goed kan. Alles is er in overvloed en de vriendelijkheid is als vanouds. Souvenirs hebben we genoeg en ook de slipperverkopers schudden we af.
’s Middags gaan we naar het heerlijke zwembad en daarna naar het strand. Iedereen raadt de andere volgorde aan, maar we zijn op vakantie en vrij. Het strand is mooi, heet en druk, de golven groot en leuk om in te spelen. Waneer we tegen de avond teruglopen valt de duisternis in en raken we elkaar kwijt. Paniek! Het is heel snel donker geworden. Ik zie Laura en Sofieke nergens meer. De drukte op de over te steken weg is hels. Ik verlang naar contact, whatsapp en besef onmiddellijk de afhankelijkheid van techniek. Wanneer ik terug ben in de hotelkamer, waar ik wifi heb, staan Laura en Sofieke in de hal (Pffffft). Ik haal ze op want ze kunnen zonder sleutel niet naar boven.
We wagen ons weer naar buiten en gaan om de hoek fantastisch lekker eten. Daarna eindelijk slapen.
Ate Vegter, 15 augustus 2018
ate vegter 