Wanneer je Bangladesh en Zeeland mixt en even onder de warme kraan houdt krijg je vanzelf de Mekong Delta. Een prachtig uitgestrekt en waterrijk gebied, bevolkt door een bedrijvige samenleving. We vertrekken rond zeven uur vanaf het drukke kantoortje van de SinhTourist in het centrum van de stad, waar mijn paspoort en creditcard in een oogwenk gecheckt worden in ruil voor een gestempeld formulier. Dan snel naar de bus. Het is ongeveer twee uur rijden en dat is op zich al een prachtige rit en hij brengt mij wonderlijk zoete busreisdromen en interessante ideeën voor na mijn pensioen, maar dat terzijde. Het verkeer op de snelweg mag er namelijk ook zijn. Alles rijdt er op een vierbaansweg en inhalen gebeurt overal waar je kijkt. Je toetert niet om direct gevaar af te wenden, maar om aan te geven dat je er langs wilt. Wie toetert krijgt voorrang. Bijna nIemand remt, iedereen wijkt uit. Dan stappen we over op de boot. Er is een ruime rondvaartindustrie, maar na vertrek zie je daar eigenlijk niets meer van terug. Onze gids is Trien, spreekt uit Tjeu, een leuke goedlachse jongen die behoorlijk veel vertelt en die je ook Sam, spreek uit Sem, mag noemen. Onze eerste stop is bij de beroemde floating market. Deze drijvende markt is ontstaan aan het eind van de 19e eeuw, ten tijde van het begin van de Franse bezetting. Vanwege de oorlog op het land vluchtten de mensen het water op. Zo konden ze ook gemakkelijk de belasting ontduiken. De markt wordt elk jaar kleiner, de jeugd heeft er geen trek meer in. De boten verkopen allemaal wat anders. Aan bamboestokken hangt hoog in de lucht de etalage: dit verkopen wij. Ik heb vaak geen idee wat het is, maar het werkt kennelijk goed.
We maken een stop bij een van de boten waar ze fruit verkopen en daar doen we een tros minibananen. Ze zijn ongeveer 7 cm lang, hebben een dunne schil en zijn wat zoeter dan hun geëmigreerde grote broers.
Nog een stukje stroomopwaarts en dan gaan we aan land. We bezoeken een prachtige, weelderige tuin en kijken hoe ze karamel maken en gepofte rijst. Het gaat allemaal met een vanzelfsprekendheid, alsof ze het hier elke dag doen. Wel is er een zekere commerciële invalshoek, die ons langs talloze souvenirmarktjes drijft en ook in de armpjes van zeer aandringende kinderen, aanzienlijk jonger dan Sofieke, met hartverscheurend mooie, treurige oogjes: One dollar, sir, one dollar, sir. Het zijn van die momenten waar je altijd spijt krijgt dat je niks gekocht hebt. We willen een tafelzeiltje kopen voor 50.000 Dong (1,85 euro), de prijs die Tjeu ongevraagd bedongen heeft, maar dan gaat de prijs voor ons opeens omhoog naar tweehonderdduizend en haken we af. Later kopen we er drie op de markt voor 35.000 VND per stuk. Zo gaat het met heel veel handel in dit genadige en gezegende land.
We lunchen voortreffelijk. Vis met verse, ter plekke gemaakte loempiaatjes en rijst en ook nog wat gerookte vis en lokale zang. De Koreaan naast mij vouwt zijn handen en sluit zijn ogen voor de maaltijd: ‘I see you are a Christian,’ open ik even later het gesprekje, waarin we met elkaar delen waar we vandaan komen en waar we heen gaan en waarin hij mij de fijnste kneepjes van de stokjes bijbrengt.
Na de lunch doen we nog een heel stuk met de boot, dan een stop op de markt van Vinh Long (tafelzeiltje part 2), een kopje koffie en weer drie uur terug dromen in de bus. Even weeg ik tijdens een tussenstop in een eindeloos grote souvenirwinkel nog een prachtig zwart glanzend zwaar houten varken op mijn hand. Ik kijk Laura even aan en zet het als de wiedeweerga weer terug. Misschien straks op de luchthaven. Kortom, een prachtige dag, die we afsluiten met zwemmen op het dak, garnalen in milde kerriesaus op straat en slapen op de grond (ik ga op het extra bed, want Sofieke wil graag bij Laura slapen). Morgen gaan we naar huis.
Ate Vegter, 23 augustus 2018
ate vegter 