1147 Geluk zit in een klein…

Ik zit in de tuin. De zon schijnt mager. Ik lees een boek. Het heet ‘Het enige verhaal’ en is geschreven door Julian Barnes, van wie ik al eerder een prachtig boek las: ‘Alsof het voorbij is’. Poes Tommy loopt in de tuin van de buren, vlak achter het hek waaraan de druiven rijpen. Ze zijn al heerlijk zoet en worden alleen iedere dag nog ietsje groter.
De konijnen zijn gek op de druivenbladeren en wij op de druiven. Ooit heb ik er een keer druivensap van gemaakt, maar meestal laten we de oogst aan de vogels, die precies hun tijd kennen. Wijn ben ik nog nooit aan begonnen.
In de verte klinkt vaag het geluid van een grasmaaier, maar het kan ook een bladblazer van de gemeente zijn. Waar zijn de bezems van weleer gebleven? Waar is de stilte? Ik hoor de stilte in het wegebbende geluid. Ik sta op en pak een kussen om nog iets comfortabeler te zitten. Ik veeg de leuningen droog met een handdoekje. Ik ruim het doekje op en ga weer zitten. Nu kan ik bijna niet meer lezen van aanwezigheid en geluk.
‘Het enige verhaal’ gaat over een liefde tussen een jonge jongen en een iets oudere jonge vrouw. Het is een prachtig verhaal en ook nog mooi geschreven. Ik zink weg in vage mijmeringen en denk terug aan mijn eerste verliefdheden, aan de moeders van prille liefdes en aan de dochters van lieve moeders. Hoe bijzonder is het om liefde te voelen en hoe mooi is het om opeens iemand tegen te komen die heel aardig, lief en bijzonder is. Ik zie ze allemaal zo voor me, met naam en toenaam, net als de boze, korzelige en o zo verstandige anderen.
Hoe bestaat het dat je sommige mensen in je leven kan terugbrengen in één moment, die zoen onder het raam, die moeder die haar naam roept, die stem uit de keuken, waarvan de toon en de lading precies goed is, fluweelzacht en poeslief in de zuiverste betekenis van het woord. Hoe bestaat het dat in je hoofd al die stemmen zitten van al die mensen.
Je kunt ze niet nadoen, maar je kunt ze allemaal horen met hun specifieke karakteristieke stemgeluid. Is het niet bijzonder? En wanneer iedereen dat kan, is het dan niet heel gewoon? Het konijn komt nu ook even kijken, wat ik allemaal aan het doen ben, maar ze vindt het niet erg interessant en snuffelt weer verder over het terras. Geluk is van alle tijden. Met name van nu.

Ate Vegter, 30 augustus 2018
www.atevegter.wordpress.com