Op 19 januari 1974 koop ik mijn eerste elpee van Charles Aznavour. Het is op dat moment een beetje een guilty pleasure, want muziek gaat over de Rolling Stones, Cream, Velvet Underground, Golden Earring en David Bowie. De Beatles en de Cats zijn al twijfelgevallen en Franstalige muziek, hoe mooi ook, dat kan helemaal niet, maar ik vind het prachtig en luister keer op keer naar La Mama, Hier Encore en Désormais… Later leer ik dat laatste nummer opnieuw kennen in zijn Engelstalige versie From Today, waarin de warmte van de stem van Aznavour je nog meer in het hart raakt:
From today I never more will say I love you
From today my road wil take a different turning (…)
Too many words remain unspoken
Now there is nothing left to say (…)
Our little house of cards is broken
I have no numbers left to play…
Aan de binnenkant van de elpee staat een heel interview met de dan vijftigjarige zanger die de wereld al veroverd heeft. Hij vertelt dat hij niet zonder zijn publiek kan, dat hij na een optreden altijd met de mensen gaat praten. En wanneer hij niet zingt of schrijft voelt hij zich eenzaam, vertelt hij, ondanks alle mensen om hem heen.
Het grote succes begint in 1954 met zijn eerste triomfen en vanaf 1956 telt hij echt mee in de wereld van de muziek en is hij nooit zonder werk geweest.
Het aardige van dit interview is dat het al 44 jaar op deze plaat in mijn kast staat en dat ik het nog nooit gelezen heb. Ik heb altijd alleen maar naar hem geluisterd. Toen ik een paar jaar geleden mijn dagelijkse stukjes begon te schrijven heb ik een playlist Charles Aznavour gemaakt, die elke keer opnieuw begint met Mes Emmerdes: J’ai travaillé, des années, sans répit, jour et nuit. Maandenlang heb ik op Charles Aznavour geschreven.
Nu is er na al die jaren een eind gekomen aan die eindeloze rij liedjes, songs, chansons en optredens. Aznavour is niet meer. Zal het veel uitmaken? Ik ben nooit naar een concert van hem geweest, ben niet zo’n concertganger, zijn platen zal ik nog wel draaien en ook Spotify kent hem goed. In de komende tijd zullen we waarschijnlijk wat meer Aznavour horen en daarna, ach daarna, wie zal het zeggen. Ook hij zal net als wij allemaal opgenomen worden in de zee van tijd, wegdrijvend op de kabbelende golven van het geheugen, tranen zullen er wel blijven vloeien, eerst nog om zijn dood en daarna weer om zijn muziek, tot wie het nog weet zelf vergeten is.
Yesterday when I was young
The taste of life was sweet as rain upon my tongue
I teased at life as if it were a foolish game
The way the evening breeze may tease a candle flame
The thousand dreams I dreamed, the splendid things I planned
I always built, alas, on weak and shifting sand
I lived by night and shunned the naked light of day
And only now I see how the years ran away
Ate Vegter, 1 oktober 2018
www.atevegter.wordpress.com
ate vegter 