1215 Piep en pap

Het was prachtig weer en de zon scheen fluitend door de bomen, terwijl de vogels vrolijk kwinkeleerden dat het een aard had. Iedereen was buiten en aardig en vriendelijk en vrolijk en de flessen wijn waren niet aan te slepen. Piep zat op haar kamer met de deur dicht.

Ik was al een paar keer wezen kijken, maar verder dan een kier kwam ik niet. Ik zag Piep op de grond zitten met een heleboel lego om haar heen. Ze bouwde aan een ingewikkelde machinerie, die er toch heel eenvoudig uitzag. Voor zover ik het allemaal kon zien dan hè, want zodra Piep het in de gaten had werd de deur resoluut gesloten. Ik mocht er niet in, dat was duidelijk.
‘Kom je buiten spelen? Het is heerlijk weer.’
‘Ik ben al aan het spelen, pap, dit is even belangrijk. Laat me maar.’
Ik vroeg mij wel af wat er nu zo belangrijk was, maar ging toch maar weer in de tuin zitten, al kan ik niet zeggen dat ik er gerust op was. Ik schonk nog wat nepwijn in en liet de dag verder uit m’n handen glijden. Terwijl ik zo in slaap sukkelde en de zon verder haar gang ging, leek het alsof de tijd stilstond, maar niets was minder waar.

Even later ging boven het raam open en riep Piep:
‘Klaar! Kom maar, pap!’
‘Ik haastte mij naar boven, want ik leek wel rustig, maar was ondertussen zo nieuwsgierig als een heet strijkijzer. De deur stond nu wijd open en Piep keek me trots aan met haar handen in haar zij:
‘Klaar! Wat vind je ervan?’ vroeg ze, terwijl ze één hand uitstrekte naar de kleurrijke constructie naast haar. Het was een rond legobouwwerk, iets tussen een kop soep en een pannendeksel. Tenminste dat leek het. Ik durfde niet toe te laten wat ik echt zag. Het brandde in mijn binnenste en vloog eruit in een golf van bewondering:
‘Een vliegende schotel!’
‘Heel goed, pap. Hoe vind je hem?
Ze tikte voorzichtig een klein knopje aan en het ding begon nu aan alle kanten te knipperen. Ik hoorde een zacht gezoem en zag een schakelbord met knopjes en lichtjes en schuifregelaartjes en ik vroeg me af waar ze die kussentjes vandaan had. Ik was zwaar onder de indruk. Hoe had ze dit in godsnaam voor elkaar gekregen?
‘Fantastisch natuurlijk! Ik ben hartstikke trots op je! Jammer dat-ie te klein is om in te zitten, maar hij ziet er supercool uit. Werkt-ie op afstandsbediening?’

Ik kende mijn dochter goed genoeg om te weten dat ze niet iets zou maken wat niet werkte, maar had het nog leuker gevonden wanneer we er zelf in zouden passen.
‘Nee, je moet hem gewoon met de hand besturen. Er zit een vergroter op, maar die mag je alleen buiten gebruiken, want groot past-ie niet in de kamer. Kijk, dat is dit knopje. Zullen we hem in de tuin zetten?’
Ze wees naar een oranje knopje, maar vermeed zorgvuldig om het aan te raken.

Ate Vegter, 1 november 2018
www.atevegter.wordpress.com/15