In een mum van tijd zaten we op een onvoorstelbare hoogte boven Monnickendam. Het zag er prachtig uit en ik genoot van de groene weilanden, de rode daken en het benzinestation, waar ik niet hoefde te tanken. Het was heerlijk. Ik keek naar buiten naar de lucht en er was geen wolkje aan en toen besefte ik plotseling waar ik was en met wie en ik keek opzij naar Piep.
Piep zat op haar gemak, een beetje achterover, met haar hand op de stuurbol, alsof het haar geen enkele inspanning kostte en ze alleen maar volop genoot van het uitzicht en het vliegen, want dat deden we. Lego of niet, we vlogen in een door Piep gemaakte, uitvergrote vliegende schotel. Ik hoefde het niet te geloven. Ik zag het om mij heen en ervoer het zelf. Het riep wel veel vragen op, maar ik kon er maar één tegelijk stellen:
‘Waar gaan we heen?’
Ik kon gewoon met haar praten want behalve het zacht zoete zoemen en het ruisen van de wind was het heerlijk rustig en stil, alsof we in een zweefvliegtuig zaten.
‘Zeg het maar, pap, wil je ook even sturen?’
Ik heb nog nooit geweigerd wanneer wie dan ook vroeg mij wat dan ook te besturen. Ik vind alles wat een stuur heeft leuk en nog leuker als het een motor heeft, al was ik er hier niet helemaal zeker van hoe het werkte, ik had eerlijk gezegd geen idee, maar het vloog en ik was gek op vliegen, dus ik zei ja. Ze haalde haar hand van de bol en maakt een uitnodigend gebaar:
‘Toe dan!’
De schotel bleef zo zonder besturing wonderwel gelijkmatig zweven, alsof er een ingebouwde piloot in zat, maar zodra ik mijn hand op de bol legde luisterde hij daarnaar. We begonnen te wiebelen en zakten onverhoeds naar beneden.
‘Wat doe je nou, pap?’
Ze gilde meer dan dat ze het vroeg.
‘Ja, rustig maar, beetje uitproberen. Ik heb het nog nooit aan de hand gehad, hè, zo’n stuurbol in de lucht. Je moet met alle richtingen rekening houden.’
Piep keek me minachtend aan.
‘Ik dacht dat jij zo’n goede chauffeur was. Dat zeg je tenminste altijd.’
Ik voelde mij betrapt en in mijn eer als vader en automobilist aangetast, maar had al mijn aandacht nodig om het kreng een beetje op koers te houden dus ik reageerde niet.
‘Ga maar naar Amsterdam,’ zei Piep en daarmee haalde ze de kou uit de lucht en had ik weer een doel voor ogen. Maar waar lag Amsterdam hemelsbreed in vogelvlucht in hemelsnaam?’
Ate Vegter, 5 november 2018
www.atevegter.wordpress.com/19
ate vegter 