Het observatorium was precies wat de naam al deed vermoeden. Een grote kale ruimte waar iedereen naar buiten keek. Maar zo wist ik, ook een ruimte waar je heel goed elkaar kon observeren, wat ik veel liever deed dan naar buiten kijken. Toch volgde ik Piep, die onmiddellijk naar het raam rende en haar gezicht platdrukte tegen het stevige glas. De skyline van Manhattan stond er inderdaad op, al was het een stuk vager dan in mijn herinnering, maar dat kwam misschien omdat de torens nu niet meer bestonden.
Het was juist ook daarom niet te geloven dat we hier zomaar over Manhattan konden uitkijken. Hoe lang was het geleden dat we nog in de tuin met de lego vliegende schotel aan het prutsen waren en we op de vergroter hadden gedrukt? Tijd leek er sinds die tijd niet meer toe te doen. Alleen in Rugby was het bijna fout gegaan, maar sindsdien hadden we letterlijk de tijd aan onszelf.
Ik vond het wel een heel prettig idee dat de professor nu bij ons was. Dat voelde een stuk veiliger, alsof er niets ernstigs meer zou kunnen gebeuren. Ik wist wel dat Piep daar heel anders over dacht. Zij zou het liefst zien dat de zendmast die op de andere toren stond zou knappen en boven op ons zou vallen, zodat we in paniek zouden moeten vluchten. Dan wordt het pas echt spannend, pap, had ze gezegd.
Nu ik erover nadacht leek het mij niet zo’n goed idee, maar mijn aandacht werd wel getrokken door de tweelingtoren, die op deze hoogte onbegrijpelijk dichtbij stond. Ik keek ernaar en tastte met mijn ogen de verdiepingen af, tot mijn adem stokte. Ik zag een paar verdiepingen lager een orkestje spelen. Ik hoorde er vanzelfsprekend niets van maar het was vast een gezellig feestje of zo. Wat onmiddellijk door mij heen sloeg en mij de adem benam was dat ik precies hetzelfde gezien had toen ik hier in 1983 was en het besef dat het nu niet alleen opnieuw 1983 was, maar ook dezelfde dag.
Ik keek de professor aan. Hij zag wat ik gezien had en knikte. Hij bevestigde mijn onuitgesproken vraag. Maar dat betekende dat ik hier zelf ook ergens rondliep, 30 jaar jong en onbewust van het feit dat ik er ook was. Ik vroeg het de professor. Hij lachte naar mij en wees naar een jongeman, die even verderop uit het raam keek. Glorie halleluja allemachtig! Daar stond ik zelf!
‘Wat moet ik doen, professor? Kan ik hem aanspreken? Zal hij mij niet herkennen? En wat dan? Kan ik hem waarschuwen voor 11 september?’
‘Dat zijn wel een heleboel vragen, goede heer Pap. Ik zal ze een met een met u afpellen. U kunt uw jongere zelf,’ hier glimlachte hij veelbetekenend, ‘rustig aanspreken en een praatje maken. Hij zal u niet herkennen. Hij zal een wat oudere man zien met een baard, die ook Nederlands spreekt en die hooguit erg vertrouwd voelt. Hij zal graag met u praten, maar verder geen idee hebben.’
‘Kan ik hem waarschuwen?’
‘Heer Pap, u kunt zeggen wat u wilt, maar de geschiedenis is dat wat geschied is en kan nooit worden teruggedraaid. Hij zal u niet begrijpen. Hij zal denken dat u een grapje maakt of misschien denken dat u hem bang probeert te maken en zich van u afwenden. Hij kan in ieder geval niets doen om het gevaar te keren. Het is immers al gebeurd. Tijd is onverbiddelijk’
Hij keek mij aan alsof hij wilde checken of ik hem begreep. Ik knikte:
’Maar ik kan wel even met hem kletsen?’
‘Zonder meer. Het zal u aangenaam zijn.’
Ik trok Piep aan haar arm mee, omdat ik toch wat steun nodig had en liep op mijzelf af. Ik ging naast hem staan en keek met hem mee naar buiten.
‘Wat een geweldig uitzicht, hè,’ zei ik, terwijl ik hem aankeek.
Hij draaide zich half om en keek mij ook aan. Ik keek in de toverspiegel van de tijd die mijn gezicht weer jong had gemaakt. Dat gezicht klaarde op:
‘Ja, fantastisch, hè. Kijk, daar staat in de andere toren gewoon een orkestje te spelen. Je hoort er vanzelfsprekend niets van, maar het is vast een gezellig feestje of zo.’
Ate Vegter, 29 november 2018
wordt vervolgd: Sappemeer:
www.atevegter.wordpress.com/44
ate vegter 