Ik was verbijsterd hoe vertrouwd zijn stem klonk, maar ook vreemd om zo mijn eigen stem van buiten te horen. Het klonk als een bandopname en deed mij denken aan de tijd dat ik als jongen met de bandrecorder plaatjes opnam en aan elkaar praatte. Ik droomde weg en keek alleen maar naar zijn lichte kleren. Hoe kun je zoiets aantrekken, zo’n nichterig jasje en dan dat haar zo superkort met zo’n iel brilletje. Dat was het oude randloze montuur van pa, realiseerde ik mij. En dat speldje van Stevie Wonder op zijn revers, duck man, dat lag nu gewoon thuis in de boekenkast! Ik schrok ervan en opeens drong zijn opmerking over het strijkorkestje aan de overkant weer tot mij door.
‘Ja, fascinerend, hè,’ zei ik, ‘dat het zo dichtbij is en zo ver weg. Je kan de snaren bijna aanraken, maar voordat je in dat zaaltje bent ben je een uur verder, als je al wordt toegelaten.’
‘Wat grappig,’ zei hij, je praat net zo Rotterdams als ik. Kom je daar ook vandaan?’
Het verbaasde mij dat hij mij tutoyeerde, terwijl ik toch veel ouder was, maar het voelde goed en ik zei er niks van.
‘Ja, dat klopt. Ik heb jarenlang in Rotterdam gewoond, maar nu woon ik alweer een tijdje in Monnickendam. Met veel plezier overigens en met Piep hier. Kom eens hier, Piep. Stel je eens netjes voor. Dit is…’ Ik keek hem vragend aan en als op commando noemde hij mijn naam en stelde zich voor.
Piep trok onmiddellijk hard aan mijn jasje en ik boog mij naar haar toe:
‘Papa, hij heet net als jij!’ siste ze in mij oor.
Ik keek haar bezwerend aan zodat ze niet zou gaan gillen en zei zacht:
‘Ik ben het zelf Piep, alleen een tikkie jonger, snap jij het, snap ik het.’ Ik ging weer rechtop staan en stelde ook de professor voor:
‘En dit is professor Paf, die heeft ons hier gebracht, zou je kunnen zeggen.’
‘Aangenaam, jongeman, het is mij een bijzondere eer u te ontmoeten,’ baste de professor, ‘Bent u hier al lang, in de Verenigde Staten?
‘Nou, eens even kijken, ik ben een week of vijf in Rhode Island geweest en nu al een paar dagen in New York. Ik werk bij AFS, dat is een uitwisselingsorganisatie en ons hoofdkantoor zit hier in New York, bijna om de hoek. Volgende week vlieg ik weer naar huis. Gaan jullie anders mee even wat drinken?’
‘Nou graag,’ zei ik gelijk, ‘dat lijkt me gezellig,’ want ik begon het wel een interessante ontmoeting te vinden, maar de professor maakte direct bezwaar:
‘Nee, jongeman, dat zal echt niet gaan, dat is veel te – we hebben geen tijd bedoel ik. Echt geen tijd!’ Hij keek mij aan met donkere ogen en vervolgde:
‘Het was mij zeer aangenaam jongeheer, maar wij moeten echt gaan. Kom heer Pap, laat ons ons vertreden. Meisje Piep, gooi nog een blik door het venster, dan gaan we aanstonds naar beneden. De liften zijn daar.’ Hij wees strak naar de uitgang.
We gaven mij een hand, lieten hem wat verbouwereerd achter en maakten ons uit de voeten.
‘Dat kan echt niet, wanneer jullie te lang bij elkaar blijven raken de tijden absoluut verknoopt en dat kan verschrikkelijke gevolgen hebben. Bovendien gaat het dan allemaal schuiven en voor meisje Piep is dat een slechte zaak!’
Ik keek hem vragend aan en hij zei snel, achter zijn hand: Zíjn dochter is nog niet geboren, snap je, dat duurt nog jaren. Ik weet niet wat er gebeurt als die twee bij elkaar blijven. Kom, we gaan snel naar beneden.’
Verbluft hoorde ik wat hij zei. Ik tilde Piep op en toen de we lift instapten knuffelde ik haar stevig. Ik hield haar op mijn arm, terwijl we geruisloos naar beneden zoefden. Het viel mij op dat je de snelheid van de lift nauwelijks voelde, zo soepel ging het. Beneden aangekomen liepen we door de hal naar buiten en mengden ons op straat in het drukke verkeer. Ik vond het heerlijk om in New York te zijn en voelde de druk van de stad als een bontje op mijn schouders. Ik tilde Piep opnieuw zo hoog mogelijk op en riep:
‘Kijk om je heen Piep! We zijn in New York! De stad van de yellow cabs en de neonreclame!’ Piep keek om zich heen en ademde de stad in als was het zuivere zuurstof:
‘Nu ben ik echt gelukkig, papa! Maar ik mis mama wel heel erg!’
Prompt begon ze te huilen.
Ate Vegter, 1 december 2018
ate vegter 