Het was niet erg koud, maar het dobberen midden op zee maakte mij toch enigszins onrustig. De enige hoop die ik koesterde bestond uit de kleine grijze stip die langzaam maar zeker dichterbij kwam. Voor zover ik het kon zien was het een behoorlijk groot schip, wat ons zeker aan boord zou kunnen hijsen.
Piep leek niet erg onder de indruk van het gebeuren en keek geamuseerd naar buiten. Het weer was prettig en helder. Ze leek te genieten van het uitzicht, wat ook zeer indrukwekkend was, zo vlak over zee tot aan de einder te kijken deed je wel iets beseffen van de nietigheid van alles, maar het feit dat de schotel was stilgevallen beviel mij nog steeds helemaal niet. Ik keek naar de professor die allerminst somber leek. Ik meende zelfs enige vrolijkheid op zijn gezicht te bespeuren, terwijl hij uitgebreid op zijn telefoon aan het rekenen was.
‘Gaat het goed professor?’ vroeg ik, meer om de stilte te verdrijven dan uit nieuwsgierigheid.
‘Welzeker, heer Pap. Ik heb zojuist het heden teruggevonden. Dat is belangrijk, want wanneer wij te lang tijdreizen, wordt het steeds lastiger terug te keren. Ik denk nu dat ik op precies het goede moment zit. Wanneer jullie er klaar voor zijn…’
Ik wilde nog wat zeggen, maar met een theatraal gebaar toetste hij de laatste cijfers in, keek tevreden om zich heen en stopte de telefoon in zijn zak:
‘Zo, dat is het.’
Ik was te verbluft om iets te zeggen. Er was niets veranderd, de zee was precies hetzelfde. Alleen… sodemieter! Mijn schip was weg! De grijze stip aan de horizon was verdwenen!
‘Professor! Wat doet u nu? Onze hulp is verdwenen! Wat moeten we nu doen?’
‘Rustig, bied ik,’ sprak de professor, ‘Er zullen ander schepen in beeld komen, maar ook daar zullen wij geen gebruik van maken. Jongedame Piep, hoe zit het met de brandstof? Is er nog water aan boord?’
‘Geen gebruik van maken? Maar professor, dat zullen we zeker wel doen. We moeten hier weg. We willen naar huis! Dat begrijpt u toch wel?!’
De professor keek nu licht geamuseerd: ‘Jazeker, heer Pap, we willen allemaal graag naar huis, nietwaar, maar zonder brandstof gaat dat niet en wat is een reis zonder avontuur, vraag ik u?’
Intussen had Piep het flesje Pellegrino uit haar zak gehaald. Ze gaf het aan de professor:
‘Laat mij maar even, mijn lieve Piep.’ Hij wisselde van plaats met Piep en ging achter de stuurbol zitten. Hij draaide een klein knopje, zo groot als een flessendop, los en goot daar het bronwater in. Het lege flesje gaf hij terug aan Piep:
‘Bewaar het maar als een goede herinnering. Iedereen klaar voor vertrek?’
Daarop duwde hij krachtig op de stuurbol. Het vertrouwde gezoem omringde ons opeens weer als de bloedsomloop in de moederschoot en voor ik het in de gaten had schoten we weg, maar niet omhoog, de lucht in, zoals ik verwacht had. We doken pardoes het water in en schoten meters naar beneden, tientallen meters in een fraaie boog de diepte in. Ik voelde een kramp in mijn maag en een lichte tinteling in mijn hoofd en ik trok Piep snel naar mij toe om haar te troosten en daarmee mijzelf te kalmeren.
’Kijkt u eens naar onzere volgende bestemming!’ riep de professor uitgelaten. Hij lachte zo hard dat ik er zelf ook vrolijk van werd.
‘Kijk toch maal! Zie dat toch aan, heer Pap, kijk toch wat een feest, kleine Piep! Zie je dat?’
We keken naar buiten en konden onze ogen niet geloven. De vissen zwommen en dartelden om ons heen en het leek wel of ze feest aan het vieren waren. Er stond een grote kerstboom en er hingen zuurstokken in het water aan de regenboog en alle vissen lachten en ze dansten om de schotel heen. En opeens begonnen ze voor ons een welkomstlied te zingen:
‘Vis Navidad
Vis Navidad
Vis Navidad
Prosperos Ano y
Vis is niet nat!’
Dat laatste was natuurlijk onzin, want als er iets nat is, dan is het wel een vis in het water, of is hij pas nat op het moment dat je hem uit het water haalt? Het gezang omringde ons en het water kleurde helemaal groen en roze en geel van geluk, de zuurstokken begonnen te knipperen en voor we het in de gaten hadden stonden we ook in de schotel keihard mee te zingen.
Ate Vegter, 19 december 2018
ate vegter 