Het is een dag met verhalen, die zich opstapelen als de dunne laagjes van een spekkoek en elk zo hun kleur en smaak aan de dag geven. Het begint met Booskapje, het verhaal dat ik schrijf naar aanleiding van een gesprek dat ik de vorige dag heb met iemand in de sportschool, waardoor het verdriet losweekt en ik het durf op te schrijven, zij het nog in versprokkelde vorm.
Dan is er het kerstetentje met de broers en zussen, dat we naar vandaag verschuiven omdat dit de dag is dat iedereen kan. Bij binnenkomst staat bijna iedereen ons te filmen en net als ik mij afvraag waarom zie ik Bram, onze broer uit Canada. Het is een goed bewaarde verrassing en hij is er zeker niet tussen gefotoshopt, zoals mijn neef quasi veronderstelt. Nu Wobbe er niet meer is voelt dit als het nieuwe compleet, al missen we Marja en Joanne, die er niet bij zijn, ook. De vraag wie van ons de volgende is komt wel ter sprake, maar het is toch vooral gezellig en er is ook geen antwoord.
Dan is er een smakelijk laagje met 21 Volvo’s op schaal, die ik van Baukje en Kitty krijg, waar ze echt hun best voor hebben gedaan en waar ik heel blij mee ben. Het is echt een voltreffer en er is een laagje verdriet over dat wat er is en dat wat nooit meer terug zal komen. Dan is er weer een laag pret rond de nieuwe auto van Els en Wick en rond het afscheid en de slagboom die niet open wil.
We rijden naar huis en praten nog na en het voelt mooi en goed. Even later gaan we met een fles champagne en een van de kleine Volvi die ik dubbel heb naar Jean en Sandra, waar de champagne, die iedereen drinkt behalve ik, alcoholvrij blijkt te zijn, wat leidt tot algehele hilariteit en waarop ik toch meedrink en Laura een nieuwe fles met haalt voor het echie. We blijven eten, omdat dat altijd zo gezellig en vanzelfsprekend goed is en het is alweer een hele mooie maaltijd met nog een laagje ertussen over Mr Kaor, die al veertig jaar dezelfde brief schrijft aan Hotel Spaander in Volendam, omdat hij de 22stejarig is en Volendam met een V begint, de 22steletter van het alfabet. Een bizar verhaal.
We gaan naar huis en daar is dan nog een laagje Lila en Lenû, de geniale vriendinnen van Elena Ferrante die zich openbaren in de vele knipsels die ik van Koene heb meegekregen. De laatste laag van deze bijzondere dag speelt Herman van Veen op zijn viool, waarmee hij zich vrolijk speelt wanneer hij verdrietig is en wanneer hij dan vrolijk is speelt hij zichzelf weer verdrietig. Hij schreef een boekje over ouder worden, met de titel ‘Voor het Eerst’. Je begrijpt, het gaat over al die dingen die we voor het eerst ervaren en doen wanneer we ouder worden. Mooi en ach, ouder worden, wie is er niet groot mee geworden? Iedereen is inmiddels wel oud. De allerlaatste laag van de dag is de laag van de dromen waarmee we toegedekt worden wanneer alles gedaan lijkt.
Ate Vegter, 30 december 2018
ate vegter 