Het is de laatste zondag van het jaar. Daar is er altijd maar één van, dus weet wat je doet die dag, dat het een mooie dag wordt, wat het al is vandaag. Piep blijft bij Jantje spelen, dat is voor iedereen gezelliger en wij gaan met z’n tweeën en de bus naar Amsterdam.
We lopen de stad in en het valt mij op dat ze allerlei te leuke lantaarnpalen en opzichtige prullenbakken hebben weggehaald. Alles is nu zo eenvoudig en functioneel mogelijk. Het is heel druk en er lopen veel mensen met een rolkoffer. Ik stoor me er niet aan, maar wanneer ik hier zou wonen, maar ja, wie woont er nou midden in de binnenstad. Nou ik! Kijk daar, aan de overkant van het Damrak, zie je die grote ramen met die hekjes ervoor? Daar woonde ik in de jaren tachtig en toen zei mijn bloedeigen vader nog:
‘Hé, Binkie, die ramen zijn mooi maar je moet er beugels voor maken, want je moet als gastheer zorgen dat je huis veilig is voor je gasten.’ Zo zei hij het, met beugels en gastheer. Ik heb het goed onthouden, maar nooit gedaan. Nu woont er een verstandiger zoon.
We lopen over de Dam met de enorme kerstboom uit Noorwegen en gaan naar Uniqlo op het Rokin, maar ze zijn nog dicht. Dan maar even naar Hudson’s Bay. Daar is alles heel duur of echt goedkoop. Ze willen tussen de Bijenkorf en V&D inzitten, maar als ze zo doorgaan zitten ze er omheen. We kopen paarden van Schleich en een lief hondje en een poes. Dan gaan we terug naar Uniqlo waar we een paar truitjes en een blouse kopen. Heerlijke winkel met veel basisspullen. Basics, noemden ze dat vroeger bij de Bijenkorf, maar die doet nu voornamelijk dure parfums en Gucci en zo, zien we later wanneer we teruglopen naar het station. Daar eten we Vietnamees. Lief gaat dan naar huis en ik loop naar het Bimhuis.
Sirach staat in de hal en samen gaan we naar binnen. Het is gezellig druk en veel knarren van onze leeftijd, maar wel iets meer sophisticated dan bij concerten van de Golden Earring. Vanmiddag is het Brokken Festival van Corrie van Binsbergen.
Het is een heftig programma van drie uur tot half zeven, maar het is geweldig. Ik ken al die gasten ook niet maar we horen en zien Under the Surface, met de prachtige stem van de 24-jarige Sanne Rambags. We luisteren naar de zeer inspirerende stadsdichter van Antwerpen Maud Vanhauwaert, die voor het eerst samen optreedt met Albert van Veenendaal, prepared piano en Alan Purves, percussie & dingen. Het is prachtig, puntje van mijn stoel.
Tom America houd een muzikaal lezinkje over het giftige Mijn Ideaal van Corrie brokken en Remco Campert wandelt en dicht in een heel mooi filmpje door Amsterdam. Ik mag het misschien wel citeren:
Licht van mijn leven
Het levenslicht zag ik in Den Haag
maar in Amsterdam, Van Eeghenstraat zeven,
te midden van dichters (Luceberts schaterlach,
Schierbeeks hikkende Boek Ik), zagen
mijn wóórden het licht
dat me niet meer verliet, trouw
door dik en dunner dan dik
nu zoveel jaren later
loop ik nog even door de straten
van datzelfde Amsterdam, tot
in een knipperend ogenblik
het leven me loslaten zal
laat me dan, dat moment gekomen,
opnieuw nog even
zweven boven het Stedelijk
dan verder al hoger
boven de bomen in het Vondelpark
waarna ik, mijn tijd opgeheven,
voor eeuwig uiteenval, me verenig
met het fijnstof van de stad,
met de spiegeling van het zonlicht
in het water van de gracht
en wordt meegenomen met de glimlach
en de dromen van het meisje
dat ik eens op een tramhalte zag
Remco Campert
Ate Vegter, 31 december 2018
ate vegter 